όταν όμως δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες διασκέδασης

Αν η γνώμη της Ελίζαμπεθ είχε βασιστεί αποκλειστικά στη δική της οικογένεια, θα ήταν αδύνατο να έχει σχηματίσει μια πολύ ευχάριστη εικόνα της συζυγικής ευτυχίας ή της οικογενειακής γαλήνης. Ο πατέρας της, γοητευμένος από τα νιάτα και την ομορφιά, και από την όψη της ευχάριστης ιδιοσυγκρασίας που προδίδουν συνήθως αυτά, είχε νυμφευτεί μια γυναίκα που το φτωχό της πνεύμα και οι περιορισμένοι ορίζοντές της σύντομα νέκρωσαν κάθε αίσθημα πραγματικής αγάπης που είχε γι’ αυτήν. Ο σεβασμός, η εκτίμηση, η εμπιστοσύνη, χάθηκαν για πάντα. Και όλες του οι αντιλήψεις περί οικογενειακής ευτυχίας ανατράπηκαν. Αλλά ο κύριος Μπέννετ δεν ήταν ο άνθρωπος που θα γύρευε παρηγοριά για την απογοήτευση που του είχε προκαλέσει η αφροσύνη του στις απολαύσεις που τόσο συχνά παρηγορούν τους άτυχους για την ανοησία ή τη φαυλότητά τους. Αγαπούσε ιδιαίτερα την εξοχή και τα βιβλία, και η κύρια απόλαυσή του πήγαζε απ’ αυτές τις δύο προτιμήσεις. Ο μόνος σχεδόν λόγος που αισθανόταν υποχρέωση προς τη γυναίκα του ήταν επειδή η ανοησία και η άγνοιά της τον βοηθούσαν να διασκεδάζει. Δεν πρόκειται βέβαια για το είδος ευτυχίας που ένας άνδρας θέλει συνήθως να οφείλει στη σύζυγό του. Όταν όμως δεν υπάρχουν άλλες δυνατότητες διασκέδασης, ο πραγματικός φιλόσοφος ξέρει να εκμεταλλεύεται εκείνες που του προσφέρονται. 

Jane Austen, «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη», Σμίλη 1996 (μετάφραση Δημήτρης Γ. Κικίζας)