Το πελώριο, γκρίζο θηρίο που λέγεται Φεβρουάριος είχε φάει τον Χάρβεϋ Σούικ ζωντανό. Νάτος σου λοιπόν, θαμμένος μέσα στην κοιλιά εκείνου του μήνα που σου πλάκωνε την ψυχή, να αναρωτιέται αν θα κατάφερνε ποτέ να ξεπεράσει τα παγερά δεινά που θα μεσολαβούσαν ως το Πάσχα.
Δεν πίστευε ότι είχε και πολλές πιθανότητες. Το πιο πιθανό ήταν πως, ώρα με την ώρα που σερνόταν μακριά, θα βαριόταν τόσο πολύ, που κάποια στιγμή απλώς θα ξεχνούσε να αναπνεύσει. Κι ίσως τότε κάποιοι να αναρωτιόνταν γιατί ένας τέτοιος εξαιρετικός νέος είχε σβήσει πάνω στο άνθος της νιότης του. Κι ο θάνατός του θα γινόταν μυστήριο ξακουστό, και δεν θα λυνόταν μέχρι που κάποιος ντετέκτιβ θα αποφάσιζε να αναπαραστήσει μια μέρα από τη ζωή του Χάρβεϋ.
Τότε, και μόνο τότε, θα αποκαλυπτόταν η φριχτή αλήθεια. Αρχικά ο ντετέκτιβ θα ακολουθούσε τη διαδρομή που έκανε κάθε πρωί ο Χάρβεϋ για το σχολείο του, και θα διέσχιζε τους μελαγχολικούς δρόμους. Έπειτα θα καθόταν στο θρανίο του Χάρβεϋ και θα άκουγε το αξιοθρήνητο μουρμουρητό του δασκάλου της Ιστορίας και του δασκάλου της Φυσικής, και θα αναρωτιόταν πώς κατάφερνε εκείνο το ηρωικό αγόρι να κρατάει τα μάτια του ανοιχτά. Και στο τέλος, καθώς η χαραμισμένη μέρα θα μαραινόταν στο σούρουπο, θα έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής. Και όταν θα πατούσε το πόδι του στο ίδιο κεφαλόσκαλο από το οποίο είχε αναχωρήσει εκείνο το πρωί, και πολλοί θα τον ρωτούσαν -γιατί είναι σίγουρο ότι θα τον ρωτούσαν- γιατί είχε πεθάνει μια τόσο γλυκιά ψυχούλα όπως ο Χάρβεϋ Σούικ, θα κουνούσε το κεφάλι του πάνω-κάτω και θα έλεγε:
"Είναι πολύ απλό".
"Σοβαρά;" θα έλεγε το περίεργο κοινό. "Πες μας, πες μας".
Και ο ντετέκτιβ θα τους έλεγε, σκουπίζοντας ένα δάκρυ:
"Τον Χάρβεϋ Σούικ τον έφαγε το πελώριο, γκρίζο θηρίο που το λένε Φεβρουάριο".
Clive Barker, "Ο Κλέφτης του Πάντοτε", Οξύ 2011 (μετάφραση Βασιλης Μπαμπουρης)
Δεν πίστευε ότι είχε και πολλές πιθανότητες. Το πιο πιθανό ήταν πως, ώρα με την ώρα που σερνόταν μακριά, θα βαριόταν τόσο πολύ, που κάποια στιγμή απλώς θα ξεχνούσε να αναπνεύσει. Κι ίσως τότε κάποιοι να αναρωτιόνταν γιατί ένας τέτοιος εξαιρετικός νέος είχε σβήσει πάνω στο άνθος της νιότης του. Κι ο θάνατός του θα γινόταν μυστήριο ξακουστό, και δεν θα λυνόταν μέχρι που κάποιος ντετέκτιβ θα αποφάσιζε να αναπαραστήσει μια μέρα από τη ζωή του Χάρβεϋ.
Τότε, και μόνο τότε, θα αποκαλυπτόταν η φριχτή αλήθεια. Αρχικά ο ντετέκτιβ θα ακολουθούσε τη διαδρομή που έκανε κάθε πρωί ο Χάρβεϋ για το σχολείο του, και θα διέσχιζε τους μελαγχολικούς δρόμους. Έπειτα θα καθόταν στο θρανίο του Χάρβεϋ και θα άκουγε το αξιοθρήνητο μουρμουρητό του δασκάλου της Ιστορίας και του δασκάλου της Φυσικής, και θα αναρωτιόταν πώς κατάφερνε εκείνο το ηρωικό αγόρι να κρατάει τα μάτια του ανοιχτά. Και στο τέλος, καθώς η χαραμισμένη μέρα θα μαραινόταν στο σούρουπο, θα έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής. Και όταν θα πατούσε το πόδι του στο ίδιο κεφαλόσκαλο από το οποίο είχε αναχωρήσει εκείνο το πρωί, και πολλοί θα τον ρωτούσαν -γιατί είναι σίγουρο ότι θα τον ρωτούσαν- γιατί είχε πεθάνει μια τόσο γλυκιά ψυχούλα όπως ο Χάρβεϋ Σούικ, θα κουνούσε το κεφάλι του πάνω-κάτω και θα έλεγε:
"Είναι πολύ απλό".
"Σοβαρά;" θα έλεγε το περίεργο κοινό. "Πες μας, πες μας".
Και ο ντετέκτιβ θα τους έλεγε, σκουπίζοντας ένα δάκρυ:
"Τον Χάρβεϋ Σούικ τον έφαγε το πελώριο, γκρίζο θηρίο που το λένε Φεβρουάριο".
Clive Barker, "Ο Κλέφτης του Πάντοτε", Οξύ 2011 (μετάφραση Βασιλης Μπαμπουρης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου