Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

ίσως αυτό να είναι αθανασία

Ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει και η θέα απλώνεται μαγευτική. Αφήνει πίσω της τα κτήρια και κάθεται σε μια πέτρα. Ο λόφος είναι το ιδανικό σημείο συγκέντρωσης, το μόνο μέρος για να νιώσει οικεία, να έχει την πλήρη εποπτεία του χώρου και να μπορέσει να κινηθεί με άνεση και ασφάλεια. Η τιμωρία, η κόλαση, ο παράδεισος, η μεταθανάτια ζωή δεν περιλαμβάνονταν ποτέ στον κώδικα των αξιών της. Αναρωτιέται αν τούτο εδώ συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους, αν είναι το καθαρτήριο. Απορρίπτει την ιδέα. Είναι εδώ γιατί άγγιξε το μενταγιόν, το μόνο πράγμα που έχει κάποιο νόημα να αποκτήσει κανείς σε όλη του τη ζήση. Δεν μετανιώνει που έφαγε την πατρογονική της περιουσία, που ταξίδεψε και αλήτεψε, ούτε που θα πέθαινε. Όχι, μετανιώνει για άλλα σημαντικότερα που με αυτό το κορμί και αυτή τη ζωή δεν μπορεί να διορθώσει. Τα περισσότερα από τα δικά της πρόσωπα έχουν από καιρό πεθάνει. Δεν θα την ένοιαζε διόλου να ξεκινήσει μια καινούρια ζωή, αν δεν υπήρχαν ο Νίκος και η Λένα. Νιώθει τον πόθο για το κορμί της εγγόνας της να φουντώνει, είναι ίδιες, σα να βγήκε η μια από την άλλη, ίσως αυτή η ομοιότητα να έχει έναν σκοπό, ίσως αυτό να είναι Αθανασία.

Κατερίνα Μαλακατέ, "Κανείς δεν Θέλει να Πεθάνει", Ο Κήπος με τις Λέξεις 2013

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου