-Κι ένας άνθρωπος με το ταλέντο σας, κύριε, να είναι αναγκασμένος να κλέβει για να ζει!
-Ίσως γι' αυτό έχω κάποιο ταλέντο. Μέχρι τώρα οι συγγραφείς μας, όσοι έγιναν γνωστοί, ήταν άνθρωποι που τους πλήρωνε το κράτος ή η Εκκλησία, που ήθελαν να υπονομεύσουν. Εγώ, primo, παίζω τη ζωή μου κορώνα-γράμματα. Secundo, σκεφτείτε κυρία μου, τους στοχασμούς που φουρτουνιάζουν μέσα μου όταν πάω να κλέψω! κάνω σωστά; λέω στον εαυτό μου. Η θέση του ηγέτη προσφέρει υπηρεσίες που ν' αξίζουν πραγματικά εκατό φράγκα το μήνα; Έχω δυο πουκάμισα, το ρούχο που βλέπετε, κάτι παλιοάρματα, και είμαι σίγουρος πως θα τελειώσω στην κρεμάλα: τολμώ να πιστεύω πως είμαι ανιδιοτελής. Θα ήμουν ευτυχισμένος χωρίς αυτόν τον μοιραίο έρωτα που δεν μ' αφήνει να βρω παρά δυστυχία δίπλα στη μάνα των παιδιών μου. Η φτώχεια με βαραίνει γιατί είναι άσχημη: μου αρέσουν τα ωραία ρούχα, τα λευκά χέρια...
Και κοίταξε τα χέρια της δούκισσας έτσι που την κυρίευσε τρόμος.
Stendhal, "Το Μοναστήρι της Πάρμας", Εξάντας 1988 (μετάφραση Γιώργος Σπανός)
-Ίσως γι' αυτό έχω κάποιο ταλέντο. Μέχρι τώρα οι συγγραφείς μας, όσοι έγιναν γνωστοί, ήταν άνθρωποι που τους πλήρωνε το κράτος ή η Εκκλησία, που ήθελαν να υπονομεύσουν. Εγώ, primo, παίζω τη ζωή μου κορώνα-γράμματα. Secundo, σκεφτείτε κυρία μου, τους στοχασμούς που φουρτουνιάζουν μέσα μου όταν πάω να κλέψω! κάνω σωστά; λέω στον εαυτό μου. Η θέση του ηγέτη προσφέρει υπηρεσίες που ν' αξίζουν πραγματικά εκατό φράγκα το μήνα; Έχω δυο πουκάμισα, το ρούχο που βλέπετε, κάτι παλιοάρματα, και είμαι σίγουρος πως θα τελειώσω στην κρεμάλα: τολμώ να πιστεύω πως είμαι ανιδιοτελής. Θα ήμουν ευτυχισμένος χωρίς αυτόν τον μοιραίο έρωτα που δεν μ' αφήνει να βρω παρά δυστυχία δίπλα στη μάνα των παιδιών μου. Η φτώχεια με βαραίνει γιατί είναι άσχημη: μου αρέσουν τα ωραία ρούχα, τα λευκά χέρια...
Και κοίταξε τα χέρια της δούκισσας έτσι που την κυρίευσε τρόμος.
Stendhal, "Το Μοναστήρι της Πάρμας", Εξάντας 1988 (μετάφραση Γιώργος Σπανός)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου