οι ηλιοφάγοι

"Ο καιρός είναι υπέροχος αυτή την εποχή" είπε ο Ντομένικο. Και καθώς ο Ελία δεν καταλάβαινε, του έκανε νόημα να μπει μέσα, του έδωσε κάτι να πιει και του εξήγησε: "Ο καιρός είναι υπέροχος. Ένα μήνα τώρα, ο ήλιος καίει. Δεν γινόταν να φύγεις. Όταν ο ήλιος βασιλεύει στον ουρανό και δεν τον αντέχουν ούτε οι πέτρες, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Την αγαπάμε πολύ αυτή τη γη. Δεν δίνει τίποτα, είναι πιο φτωχή κι από μας, όταν όμως ο ήλιος τη ζεσταίνει, κανείς μας δεν μπορεί να την εγκαταλείψει. Είμαστε παιδιά του ήλιου, Ελία. Τη ζεστασιά την έχουμε μέσα μας. Απ' όσο τα κορμιά μας μπορούν να θυμηθούν, ο ήλιος πάντα υπήρχε, ζέσταινε τη βρεφική μας επιδερμίδα. Κι εμείς δεν χορταίνουμε να τον τρώμε, να τον ξεκοκαλίζουμε. Βρίσκεται εκεί, μέσα στα φρούτα που τρώμε. Στα ροδάκινα. Στις ελιές. Στα πορτοκάλια. Είναι το άρωμά του. Κατεβαίνει στο λαιμό μας με το λάδι που πίνουμε. Είναι μέσα μας. Είμαστε οι ηλιοφάγοι. Το ήξερα πως δεν θα έφευγες. Αν τις τελευταίες ημέρες είχε βρέξει, ίσως, ναι. Αλλά τώρα, είναι αδύνατον".

Laurent Gaudé, "Κάτω από τον Ήλιο του Νότου", Μεταίχμιο 2011 (μετάφραση Τζένη Κωνσταντίνου)