Η κάμαρα του πύργου σκοτεινή.
Όμως φωτίζουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου με το χαμόγελό τους. Ψηλαφούν μπροστά τους σαν τυφλοί και βρίσκουν ο ένας τον άλλον σαν μια πόρτα. Σχεδόν σαν παιδιά που φοβούνται τη νύχτα, σφίγγονται ο ένας μέσ' στον άλλο. Κι όμως, δε φοβούνται. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εναντιωθεί. Μήτε το χθες, μήτε το αύριο - γιατί ο χρόνος κατέρρευσε. Κι εκείνοι ανθίζουν μέσα απ' τα συντρίμμια του.
Εκείνος δε ρωτά: "ο σύζυγός σου;"
Εκείνη δε ρωτά: "τ' όνομά σου;"
Αφού βρέθηκαν για να γίνουν ο ένας του άλλου νέο φύλο.
Θα δώσουν ο ένας στον άλλο εκατό καινούρια ονόματα και θα τα πάρουν πάλι πίσω, σιγανά, όπως βγάζει κανείς ένα σκουλαρίκι.
Rainer Maria Rilke, "Το Τραγούδι του Έρωτα και του Θανάτου του Σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε", Ροές 2003 (μετάφραση Αλεξάνδρα Ρασιδάκη)
Όμως φωτίζουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου με το χαμόγελό τους. Ψηλαφούν μπροστά τους σαν τυφλοί και βρίσκουν ο ένας τον άλλον σαν μια πόρτα. Σχεδόν σαν παιδιά που φοβούνται τη νύχτα, σφίγγονται ο ένας μέσ' στον άλλο. Κι όμως, δε φοβούνται. Δεν υπάρχει τίποτα να τους εναντιωθεί. Μήτε το χθες, μήτε το αύριο - γιατί ο χρόνος κατέρρευσε. Κι εκείνοι ανθίζουν μέσα απ' τα συντρίμμια του.
Εκείνος δε ρωτά: "ο σύζυγός σου;"
Εκείνη δε ρωτά: "τ' όνομά σου;"
Αφού βρέθηκαν για να γίνουν ο ένας του άλλου νέο φύλο.
Θα δώσουν ο ένας στον άλλο εκατό καινούρια ονόματα και θα τα πάρουν πάλι πίσω, σιγανά, όπως βγάζει κανείς ένα σκουλαρίκι.
Rainer Maria Rilke, "Το Τραγούδι του Έρωτα και του Θανάτου του Σημαιοφόρου Χριστόφορου Ρίλκε", Ροές 2003 (μετάφραση Αλεξάνδρα Ρασιδάκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου