το ενέταξε στο κείμενο

Εκεί ήταν το χείλος του γκρεμού. Το θαύμα ή η κατακρήμνιση. Άραγε τι μέσα χρειαζόταν για να υπερπηδήσει τον γκρεμό; Ποια εργαλεία, έλικες ή φτερά;
Ενίοτε, ιδίως στον ύπνο του τα βράδια, όταν το παν πλαδάρευε και έχανε τη μορφή του, είχε την αίσθηση πως μπορούσε να συλλάβει το άπιαστο. Ήταν πολύ κοντά του, παρά τρίχα να το πιάσει, αλλά ακριβώς εκεί, στο απαγορευτικό σήμα, η σκέψη, σαν να ήταν γύψος, πάγωνε. Παγιδευμένος μέσα του, υπό τον πανικό πως έπρεπε να πληρώσει τον φόρο για την απόπειρα, μετά βίας ξεκολλούσε, μόνο με τον ξύπνο του.
Έτσι του είχε συμβεί με το τέλος της σκηνής του φαντάσματος. Το σήμα του ζιγκ ζαγκ είχε προμηνύσει μια δυνατότητα. Σαν στον ύπνο του, το ενέταξε στο κείμενο, βιαστικά, μόνο με το γράμμα Ζ, όπως στις πινακίδες των σημάτων στους δρόμους πριν απ' τις επικίνδυνες στροφές. Διαφορετικά όμως απ' τις δύο αποχρώσεις του φαντάσματος, στο ζιγκ ζαγκ το εμπόδιο ήταν ακόμη πιο αμείλικτο, μια ψυχρή ύλη, ερχόμενη ίσως απ' το υπερπέραν, ξένη προς κάθε ανθρώπινη κατανόηση.
Δεν ήταν δυνατόν, εξηγούσε με σιγανή φωνή σε κάποιον, που ούτε ο ίδιος ήξερε τι ήταν: γυναίκα, ιερέας ή η συνείδηση κάποιου όχλου;

Ismail Kadare, "Η Αποκλεισμένη", Μεταίχμιο 2013 (μετάφραση Νίκος Αναγνώστου)