Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

τα όρια ανάμεσα στην αδράνεια και στον παλμό

Ο νέος ήθελε να μαζέψει ένα απ' αυτά τα λουλούδια, αλλά μάτωσε το δάχτυλό του, υπήρχαν τόσα κακόβουλα δώρα σ' αυτήν τη φύση, όπως τα φραγκόσυκα και τ' αγκαθωτά αχλάδια, που στον καρπό τους έφτανε κανείς αφού πρώτα αντιμετώπιζε και τον τελευταίο φράχτη με τα σουβλερά τους αγκάθια. Σ' αντίθεση μ' αυτήν την αρματωμένη, τη γεμάτη καρφιά βλάστηση που του απαγόρευε το σκαρφάλωμα σ' ορισμένους λόφους, υπήρχαν εκεί κάτω δάση από κοράλλια, με την υφή της σάρκας, της δαντέλας ή του μαλλιού, αναρίθμητα και πολυποίκιλα μέσα στα φλογερά, επίχρυσα δέντρα τους. Δέντρα αλχημικά, βγαλμένα από βιβλία σολομωνικής ή απόκρυφης πραγματείας. Τσουκνίδες που το χέρι δεν μπορούσε να τις αγγίξει, περικοκλάδες τυλιγμένες με τέτοιον τρόπο, ώστε δεν μπορούσες να διακρίνεις τα όρια ανάμεσα στην αδράνεια και στον παλμό, στο φυτικό και στο ζωικό. Τα κοραλλένια δάση θύμιζαν τα πρώτα μπαρόκ της Δημιουργίας, με τις σπατάλες και τις υπερβολές. Οι θησαυροί τους ήταν κρυμμένοι σε σημεία που ο άνθρωπος θα 'πρεπε να μιμηθεί το ψάρι -το ψάρι που ήταν κάποτε, πριν πάρει τη σημερινή του μορφή, μέσα σε κάποια μήτρα- για να τους φτάσει. Κι όλα αυτά έκαναν το νέο να νοσταλγεί τα βράγχια και την ουρά, για να του επιτραπεί να διαλέξει τούτο το πολυτελές τοπίο για αιώνια κατοικία.

"Ο Αιώνας των Φώτων", Alejo Carpentier, Εξάντας 1986 (μετάφραση Ισμήνη Κανσή, Βικτωρία Τράπαλη)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου