να κι άλλο ένα

Καθώς διασχίζαμε τη λεωφόρο Μπεν Γκουριόν, άναψαν τα φώτα του δρόμου, αν και δεν χρειαζόταν ακόμα. Το φως της ημέρας υποχωρούσε σιγά σιγά. Το μισό στερέωμα φωτιζόταν από μια κόκκινη λάμψη που διακοπτόταν κατά διαστήματα από ισχνά σύννεφα. Πέρα από τους συνήθεις βραδινούς ήχους, μια γυναίκα να φωνάζει στο παιδί της να επιστρέψει στο σπίτι αμέσως, η μελό μουσική από την πιτσαρία Palermo, ο ψίθυρος των μεταλλικών πινακίδων που σείονταν στο πέρασμα του δυτικού ανέμου, πέρα από όλα αυτά υπήρχε μια βαθιά, απέραντη σιωπή. Στο τέρμα της λεωφόρου Μπεν Γκουριόν, εκεί όπου αρχίζει η γκρίζα έκταση, είχαν ανάψει μια φωτιά με χαμόκλαδα από την οποία αναδυόταν καπνός. Αυτός και τα τρία σκυλιά του κάθονταν στο έδαφος ακίνητοι και παρατηρούσαν τη φωτιά. Πάνω από τα κεφάλια τους ένα απαθές κοράκι στιγμάτιζε τον ουρανό με μια μαύρη κηλίδα με φόντο τη διασκορπισμένη από τα σύννεφα λάμψη του λυκόφωτος. Να κι άλλο ένα. Κι ακόμα ένα. 

עמוס עוז, "Νύχτα στο Τελ Κένταρ", Καστανιώτης 1998 (μετάφραση Χρυσούλα Παπαδοπούλου)