Είμαι ένας άνθρωπος από άμμο.
Φαίνομαι ενιαίος, όμοιος κι είμαι συναρμολογημένος από το άπειρο. Οι απειράριθμοι κόκκοι μου δείχνουν ολόιδιοι και κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλον. Κόσμοι και κόσμοι συγκρούονται μέσα μου, αιφνίδιοι, απροσμέτρητοι, ανεξήγητοι κι αντιφατικοί κι όλο γεννάω νέους. Ανάλογα με τον τόπο, με την ώρα, με τον απέναντι, με τον άνεμο, με την υγρασία, με το στομάχι μου, με το πώς κοιμήθηκα το βράδυ, μεταπλάθω τα υλικά μου σε κόσμους αλλιώτικους που με παρασέρνουν χωριστά και σε καινούρια δίνη.
Κι ο γαλαξίας σαν χυμένη άμμος είναι.
Απ' την παραλία τη νύχτα κάθομαι και τον κυττώ. Ενώνομαι μαζί του, περνώ μέσα του, περνά μέσα μου, σε μια μεγαλειώδη συνουσία ενώ η θάλασσα μού βρέχει τα πόδια.
Είμαι τυραννικά τρεπτός.
Αλλάζω συνέχεια σαν την άμμο. Παραπλανητικός και παραπλανημένος σαν κι εκείνη δείχνω σταθερός και συμπαγής και μόνιμος κι όμως και το πιο ελαφρό αεράκι μάς μετακινεί και αλλοιώνει τους συσχετισμούς δυνάμεων.
Κουράστηκα να μεταπλάθομαι με το παραμικρό κι επιθυμώ να πετρώσω στο ουσιώδες, στο μοναδικό μου πρόσωπο που μού κρύβεται.
Περπατώ στην άμμο όπως εσύ περπατούσες πάνω μου. Αφήνω χνάρια πάνω στη σάρκα της και με καίνε τα χνάρια σου στη δικιά μου. Κανένα κύμα ως τώρα δεν κατάφερε να σε φτάσει, κανένας άνεμος να σε σβήσει. Κι εγώ τρομάζω μήπως σ' αυτά τα χνάρια σου σχηματίζεται το αληθινό μου πρόσωπο. Εκεί, στον πόνο και στο τραύμα σου. Κι απ' το αληθινό δεν γλιτώνεις...
Μάρω Βαμβουνάκη, "Η Μοναξιά Είναι Από Χώμα", Φιλιππότης 1999
Φαίνομαι ενιαίος, όμοιος κι είμαι συναρμολογημένος από το άπειρο. Οι απειράριθμοι κόκκοι μου δείχνουν ολόιδιοι και κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν άλλον. Κόσμοι και κόσμοι συγκρούονται μέσα μου, αιφνίδιοι, απροσμέτρητοι, ανεξήγητοι κι αντιφατικοί κι όλο γεννάω νέους. Ανάλογα με τον τόπο, με την ώρα, με τον απέναντι, με τον άνεμο, με την υγρασία, με το στομάχι μου, με το πώς κοιμήθηκα το βράδυ, μεταπλάθω τα υλικά μου σε κόσμους αλλιώτικους που με παρασέρνουν χωριστά και σε καινούρια δίνη.
Κι ο γαλαξίας σαν χυμένη άμμος είναι.
Απ' την παραλία τη νύχτα κάθομαι και τον κυττώ. Ενώνομαι μαζί του, περνώ μέσα του, περνά μέσα μου, σε μια μεγαλειώδη συνουσία ενώ η θάλασσα μού βρέχει τα πόδια.
Είμαι τυραννικά τρεπτός.
Αλλάζω συνέχεια σαν την άμμο. Παραπλανητικός και παραπλανημένος σαν κι εκείνη δείχνω σταθερός και συμπαγής και μόνιμος κι όμως και το πιο ελαφρό αεράκι μάς μετακινεί και αλλοιώνει τους συσχετισμούς δυνάμεων.
Κουράστηκα να μεταπλάθομαι με το παραμικρό κι επιθυμώ να πετρώσω στο ουσιώδες, στο μοναδικό μου πρόσωπο που μού κρύβεται.
Περπατώ στην άμμο όπως εσύ περπατούσες πάνω μου. Αφήνω χνάρια πάνω στη σάρκα της και με καίνε τα χνάρια σου στη δικιά μου. Κανένα κύμα ως τώρα δεν κατάφερε να σε φτάσει, κανένας άνεμος να σε σβήσει. Κι εγώ τρομάζω μήπως σ' αυτά τα χνάρια σου σχηματίζεται το αληθινό μου πρόσωπο. Εκεί, στον πόνο και στο τραύμα σου. Κι απ' το αληθινό δεν γλιτώνεις...
Μάρω Βαμβουνάκη, "Η Μοναξιά Είναι Από Χώμα", Φιλιππότης 1999
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου