θέμα μαθηματικών λοιπόν

Η επόμενη νύχτα μου φάνηκε ατέλειωτη. Θέμα μαθηματικών λοιπόν. Επιχείρησα να κάνω μια μαθηματική πράξη, κάπου θα υπήρχε το λάθος. Πολλαπλασίασα τα παιδικά μου χρόνια επί την ευτυχία της εφηβείας μου, ύστερα αφαίρεσα το γινόμενο από την ποσότητα της ευδαιμονίας που έλαβα κατά τη διάρκεια των ταξιδιών μου, και διαίρεσα το αποτέλεσμα με τον αριθμό των κενών ετών, εκείνων όπου στην πραγματικότητα ο χρόνος χάθηκε, δε μου έγινε στ' αλήθεια αντιληπτός. Έκανα αυτές τις πράξεις στο μυαλό μου, αλλά μάλλον όδευα προς ένα ουτοπικό αποτέλεσμα το οποίο τουλάχιστον δε με οδηγούσε στο θάνατο. Ξαναπροσπάθησα. Πρόσθεσα την κατάθλιψη στην ευφορία των ερωτικών μου περιπτύξεων, την άρνησή μου να ζήσω στην ισχυρή επιθυμία μου για τους ανθρώπους, διαίρεσα τα γηρατιά με τις μέρες του βρεφικού θηλασμού, ξανά και ξανά, το πάθος μου για την ύλη, τις ηδονές του σώματος, το φαγητό, όλα πολλαπλασιάστηκαν με την εχθρότητά μου, το μίσος μου για εκείνους που δε με ευνόησαν και τη μοχθηρία μου για τους τιποτένιους, αφαίρεσα την ανάπαυση, τη γαλήνη, τη φλυαρία, τις μέρες της ελπίδας και των ονείρων. Στο τέλος, η μαθηματική μου διάνοια μεταμορφώθηκε σε μια ανόητη σχιζοφρενική εξίσωση χωρίς ειρμό και λογική, δεν έβγαινε κανέναν αποτέλεσμα. Κι όταν κατέληγα, τέλος πάντων, σε κάποιο αποτέλεσμα, η εξίσωση τότε γινόταν ακόμα πιο απαιτητική, με παρανομαστές που εκκρεμούσαν και ατελείς πράξεις που περίμεναν τη σειρά τους. Η κόπωση ήταν τόσο μεγάλη, που αποκοιμήθηκα χωρίς να το καταλάβω. Ένα ήταν σίγουρο: ήμουν ακόμα ζωντανός.

Δημήτρης Σωτάκης, "Η Ανάσταση του Μάικλ Τζάκσον", Κέδρος 2014