Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

από κείνη την επάρατη μυθολογία

Βεβαίως ήτανε κι άλλες αυλές της θάλασσας, κυρίως όσες τις θυμάμαι από παλαιές φωτογραφίες, καφετιές απ' την πολυκαιρία σήμερα, στην περιοχή του Λευκού Πύργου και της υπερυψωμένης Παραλίας, όπου, φαίνεται, συνήθιζαν πατέρας και μητέρα, χωριστά, να με πηγαίνουνε περίπατο, εκείνος πρωινά της Κυριακής νομίζω, ειδικά τα πρωινά της άνοιξης, πιθανώς και του χειμώνα, και να με φωτογραφίζει πότε πότε, μια φορά στα δυο μου χρόνια, μ' ένα άσπρο παλτουδάκι λουτρ, παρά θίν' αλός, στην υπερυψωμένη προκυμαία, κάποια άλλη, άνοιξη, σχεδόν μέσα στη θάλασσα, σε κάποια μαρμαρένια πλάκα μισοβυθισμένη στα νερά, ωσάν να ήταν να βαδίσω επί των υδάτων, πιθανώς στα τέσσερά μου έτη. Πάντως δε θυμούμαι τίποτε συγκεκριμένο από κείνες μας τις εξορμήσεις, ούτε πώς ούτε γιατί κι ούτε αν πηγαίναμε μονάχοι, μια και επί έτη καταδιωκόμασταν οικογενειακώς από κείνη την επάρατη μυθολογία περί των ερωτικώς του περιπετειών, του άτακτου, όπως τον χαρακτήριζαν, Χριστόφορου.

Νίκος Μπακόλας, "Το ταξίδι που Πληγώνει", Κέδρος 2000

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου