ξέρουμε πλέον

Και θα ξάπλωνε πάνω σ' ένα στρώμα από χρυσή άμμο, πάνω σε μια ακτογραμμή διαπερατή από ρέοντες αναστεναγμούς και σχόλη, να λιώνει, να αφανίζει κάψες που είχε καταπνίξει άσχημα όλο το καλοκαίρι: α! Κι ο κύκνος, που είχε παρασυρθεί από τη συνθήκη μια αύρας πιο γρήγορης από τις υπόλοιπες, προσπερνάει βαριεστημένες κορυφογραμμές αφρού και μικρά τεμπέλικα κυματάκια, που υπάγονται σ' ένα σύστημα ρευμάτων πιο αργοκίνητο, κι όπως λένε, θα μάθω απέξω κι ανακατωτά, όπως την παλάμη του χεριού μου, την πολιτισμική πορεία του λαμπερού σου δέρματος, ζωή μου, για να κολυμπήσουμε μαζί κι άλλο καλοκαίρι, θα διαπεράσω τη μυστική φιλελεύθερη κίνηση των γλυκών ηλιοκαμένων σου γοφών, και θα σου είμαι πιστός ως τον θάνατο. Κατά τα άλλα στα τσακίδια άοσμες κοπέλες της γειτονιάς μου, στήθη σαβανωμένα με σεντόνια φόβου και χαζής απαντοχής, εγώ φεύγω! Τα μαλλιά στον άνεμο πλέον, στην πλώρη του πλοίου, στη σκάλα του αεροπλάνου, στη βεράντα μπροστά στον ωκεανό και στο φεγγάρι, τα αιθέρια μέτωπα πλέον και τα γαλάζια μάτια των παιδιών μας που πιάστηκαν σε γιοτ, σε υπερωκεάνια και σε ταχύτατα νυχτερινά εξπρές ή πάνω σε πιάνα με ουρά ανάμεσα σε κηροπήγια ή στην άκρη κάποιας ιδιωτικής πισίνας ή με το πρωινό σερβιρισμένο στο κρεβάτι πάνω σε δέρματα τίγρεων, όχι πλέον στην ξεδιάντροπη νύχτα που λερώνει μάτια και παραμορφώνει γοφούς που βαριούνται το ίδιο τους το βάρος, όχι πλέον στην, πλέον ναι, πλέον μαζί, ανάμεσα σε μακρόστενους μεγαλοπρεπείς διακοσμημένους με αλυσίδες από ήλιο μυς που ωριμάζουν τον χειμώνα σαν τις χρυσαφένιες σαύρες, σαν τις κολλημένες στις βαλίτσες μας ετικέτες πολύ μακρινών ξενοδοχείων, σαν τις αγαπημένες ουλές από παλιές νεανικές περιπέτειες στα νησιά, κι αυτή η μουσική (ακούς;) ξέρουμε πλέον από που έρχεται αυτή η μουσική, από το ευχάριστο δειλινό που μας περιμένει στον οικογενειακό κήπο κουνώντας ρακέτες του τένις και μαντίλια και δώρα τυλιγμένα σε μεταξωτό χαρτί και κόκκινες κορδέλες που ποτέ, ποτέ ως σήμερα δε λύσαμε, αλλά πλέον ναι, πλέον είναι δικό σου και δικό μου ετούτο το κρύσταλλο των ποτηριών, αυτή η αρμονική ζευγαρωμένη πτήση απαντοχής, περιστεριών και φιλιών πάνω σε λεπτοϋφασμένα σεντόνια, πάνω στο γκαζόν του κήπου και η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός κι άλλα πολλά, πολύ περισσότερα, μικρούλα μου, που μ' έχεις τρελάνει εντελώς, δικά μας πλέον, Τερέζα, αγάπη μου, πλέον...

Juan Marsé, "Τα Τελευταία Απογεύματα με την Τερέζα", Πατάκης 2014 (μετάφραση Μαρία Παλαιολόγου)