Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

και τέλος τον στραβώσαμε

Μα για μένα, συνεχίζει να μου λέει, όλοι οι άνθρωποι, σε όποια τάξη και να ανήκουν, είναι όχι μόνο σα φίλοι μου αλλά τους νιώθω αδέρφια μου! Έχω το αίσθημα πως όλοι μας είμαστε το ίδιο. Από την ίδια ύλη φτιαγμένοι και από την ίδια πηγή βγαλμένοι. Ελάχιστες είναι οι διαφορές μας. Και αν υπάρχουν, εμείς οι άνθρωποι τις δημιουργήσαμε, περιορίζοντας τον συνάνθρωπό μας μέσα σε όρια μιζέριας, αμορφωσιάς, τάξεων. Και τέλος τον στραβώσαμε. Αν κι εσείς ή κι εγώ ζούσαμε μέσα στις άθλιες συνθήκες, μέσα σε τρώγλες, όπως είδα να ζούνε τους ανθρώπους στο Σαιντ Ετιέν, στην εργατούπολη, πολύ αμφιβάλλω αν είχατε διάθεση να με ακούτε τώρα να φλυαρώ, και εγώ η ίδια να διάθεση να διαβάσω και να καταλάβω τον Πλάτωνα!... Ο μόνος που μπόρεσε και πέρασε στην τρώγλη που κατοικούσα (ευτυχώς ήμουν μοναχή σαν εργαζόμουν στα εργοστάσια Ρενώ) ήταν ο Χριστός! Δε λέω ο Χριστός σας, για δεν είμαι, όπως σας είπα, χριστιανή, αλλά απλώς ο Χριστός. 

Λιλίκα Νάκου, "Προσωπικότητες που Γνώρισα", Alvin Redman 1965

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου