our son is fat

Η μελαγχολία του, η χλωμή, αν και όχι αδύνατη, μορφή του (η μητέρα του λέει γι' αυτόν ότι είναι παχύς: "our son is fat"), το γήινο χρώμα των βελούδινων ρούχων του, το φτερό στο καπέλο, οι εκλεπτυσμένοι τρόποι, η αδιαμφισβήτητη ποίηση των λόγων του, το μόνιμο αίσθημα της πλήρους υπεροχήςέναντι των άλλων, από κοινού με την δηλητηριώδη τάση αυτοταπείνωσης, όλα γοητεύουν σ' αυτόν, όλα αιχμαλωτίζουν. Όλοι θέλουν να μοιάσουν στον Άμλετ, κανείς δε θέλει να αξιωθή το όνομα του Δον Κιχώτη. "Ο Άμλετ είναι αρχοντικός", έγραψε σε κάποιον φίλο του ο Πούσκιν. Κανείς δεν τολμά να ειρωνευθή τον Άμλετ κι αυτό ειδικά είναι η καταδίκη του: είναι αδύνατον να τον αγαπήση κανείς, μόνο άνθρωποι σαν τον Όμηρο προσκολλώνται στον Άμλετ. Όλοι τον συμπονούν και είναι ξεκάθαρο ότι σχεδόν ο καθένας βρίσκει σ' αυτόν ορισμένες δικές του πλευρές. Είναι όμως αδύνατον, επαναλαμβάνουμε, να τον αγαπήση κανείς, γιατί κι αυτόν δεν αγαπάει κανέναν.

Иван Тургенев, "Άμλετ και Δον Κιχώτης", Αρμός 2004 (μετάφραση Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης)