Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2015

ένα κεραυνοβόλο μοντάζ

Είναι, λοιπόν, απολύτως αναγκαίο να πεθάνουμε γιατί ενόσω βρισκόμαστε στη ζωή δεν έχουμε νόημα και η "γλώσσα" της ζωής μας (με την οποία εκφραζόμαστε κι ως εκ τούτου της δίνουμε τη μεγαλύτερη σημασία) παραμένει ανερμήνευτη: ένα χάος πιθανοτήτων, μια αναζήτηση σχέσεων και σημασιών χωρίς τέλος. Ο θάνατος πραγματοποιεί ένα κεραυνοβόλο μοντάζ της ζωής μας: επιλέγει, δηλαδή, τις αληθινά σημαντικές στιγμές της (που δεν μπορούν, πλέον, ν' αλλοιωθούν από την παρέμβαση άλλων στιγμών, που πιθανώς θα έρχονταν σε αντίθεση με τις πρώτες), και τις βάζει σε σειρά, μετατρέποντας το ατελείωτο, ασταθές και αβέβαιο, άρα γλωσσολογικά μη περιγράψιμο παρόν μας, σε ένα καθαρό, στέρεο και βέβαιο, άρα γλωσσολογικά περιγράψιμο (στο πλαίσιο ακριβώς μιας Γενικής Σημειολογίας) παρελθόν. Χάρη στο θάνατο και μόνο, η ζωή μάς χρησιμεύει για να εκφραστούμε.
Το μοντάζ, λοιπόν, πραγματοποιεί πάνω στο υλικό της ταινίας (το οποίο αποτελείται από πολλά, πολύ μεγάλα ή πολύ μικρά πλάνα-σεκάνς που ισοδυναμούν με ατέλειωτες εκδοχές υποκειμενικών πλάνων) αυτό που ο θάνατος επιτελεί στη ζωή.

Pier Paolo Pasolini, "Ο Κινηματογράφος της Ποίησης", Αιγόκερως 1989 (μετάφραση Βασίλης Μωϋσίδης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου