με τέτοιες ιδέες στο κεφάλι

Όχι, σίγουρα δε θα τον πάρει ο ύπνος, με τέτοιες ιδέες στο κεφάλι. Σκέφτηκε τότε τα παιδιάτικά του. Θυμήθηκε τη μητέρα του, μια ψηλή και αδύνατη γυναίκα με αντρίκιο πρόσωπο, μεγάλο μέτωπο, που την είχε χάσει από πολύ καιρό. Τούτη η εικόνα τον ηρέμησε και ένιωσε τα νεύρα του να χαλαρώνονται. Ξαναείδε το σπιτάκι του στο Λοζένετς, με την χωριάτικη αυλίτσα του γεμάτη λουλούδια ταπεινά και μερικά αραποσίτια που ξεπετάγονται πάνω από μια κολοκυθιά σκαρφαλωμένη στον πίσω τοίχο. Έτσι όλα του τα περασμένα παρελάσανε μπρος στα μάτια του: πρώτα το πατρικό του σπίτι, ύστερα οι κρυφές συγκεντρώσεις που γίνονταν στο βουνό της Βίτοσα ή στα δωμάτια των συμμαθητών του. Τέλος ήταν όλος εκείνος ο κόσμος που ήταν ένα μ' αυτόν, εκεί όπου μεγάλωσε, που είχε σχηματιστεί, ο κόσμος του κόμματος και της πάλης των τάξεων. Μόλις ερχόταν σ' επαφή μ' αυτόν τον κόσμο, ένιωθε σίγουρος για τον εαυτό του και έτοιμος για κάθε θυσία. Σ' αυτόν τον κόσμο άλλωστε ήσαν περισσότεροι οι νεκροί παρά οι ζωντανοί. Νεκροί πεσμένοι στον αγώνα και που ίσως οι σκιές τους να δεχτούνε και τη δική του τη σκιά αύριο...
Πριν αποκοιμηθεί λυπήθηκε που δεν είχε το ρολόι του μαζί, που τώρα θα σκορπούσε τα τικ-τακ του μέσα στο συρτάρι του αστυνόμου. Λυπόταν που το αποχωρίστηκε, καθώς λυπόταν και για την ανεπανόρθωτη απώλεια των χαρτιών του που τα είχε προμηθευτεί χάρη σε ένα σύντροφο υπάλληλο σε μια δημαρχία.
Το παλιό τούρκικο ρολόι χτυπούσε μία όταν τον πήρε πάλι ο ύπνος.

Емилиян Станев, "Κλέφτης στις Ροδακινιές", Φέξης 1964 (μετάφραση Γαλάτεια Σαράντη)