τα ίχνη της μες στα βιβλία

Δεν δυσκολεύτηκε να ξαναβρεί τα ίχνη της μες στα βιβλία του Γκρανπρέ. Το τάνκα ήταν η κλασική φόρμα, η αρχαιότερη κι υψηλότερη, της ιαπωνικής ποιητικής παράδοσης, και η τέχνη του εξασκούνταν αποκλειστικά στην αυτοκρατορική Αυλή. Ήταν ο πρόδρομος του χαϊκού, ο τιμημένος πρόγονος από τον οποίο είχε προέλθει. Συνιστούσε ένα πιο αναπτυγμένο ποίημα, που περιλάμβανε πέντε στίχους αντί για τρεις κι αποτελούνταν από δύο μέρη: το πρώτο, ένα τρίστιχο με δεκαεπτά συλλαβές, δεν ήταν άλλο απ' το παλιό καλό χαϊκού, στο οποίο πρόσθεταν ένα δίστιχο, χωρισμένο σε δύο στίχους των επτά συλλαβών, που ερχόταν σε απάντηση του πρότερου και του ξανάδινε ορμή. Ο Μπιλοντό έμαθε ότι καθεμιά από τις δύο φόρμες είχε ξεχωριστό προορισμό. Η διαφορά από το χαϊκού, ποίημα σύντομο που επικαλούνταν τις αισθήσεις κι ενδιαφερόταν για την παρατήρηση της φύσης, ήταν ότι το τάνκα φιλοδοξούσε να είναι λυρικό, εξαίσιο, περίτεχνο. Είχε για σκοπό του την εξερεύνηση ευγενών θεμάτων κι αισθημάτων όπως ο έρωτας, η μοναξιά, ο θάνατος, κι ήταν ταγμένο στην έκφραση περίπλοκων συγκινήσεων.
Ο Μπιλοντό αναρρίγησε. Πώς να ερμηνεύσει τον υπαινιγμό της Σεγκολέν για το τάνκα; Περιείχε άραγε κάποιο δυσδιάκριτο μήνυμα, κάποια έμμεση έκκληση;

Denis Thériault, "Η Παράξενη Ζωή ενός Μοναχικού Ταχυδρόμου", Χαραμάδα 2015 (μετάφραση Μαρία Χρηστίδου)