Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

η θάλασσα αποκτούσε έτσι ένα νόημα

Πουτάνες. Η ζωή του, εδώ και τέσσερα χρόνια που είχε φύγει, μπορούσε να συμπεριληφθεί σ' αυτό. Γιατί ο πατέρας του συμφώνησε με τον Εμινέ. Εντάξει, δεν μετάνιωσε ο Νεντίμ που έφυγε, είχε ξεπετάξει κορίτσια απ' όλα τα χρώματα και τις φυλές, εξίσου όμορφα, πιο όμορφα από την Αϊζέλ αναμφίβολα, καμιά τους όμως δεν είχε στο βάθος των ματιών της αυτό το φως που έκαιγε στα μάτια της Αϊζέλ. Πηδούσαν και τις πήδαγε, χωρίς συναίσθημα, έτσι κενά.
Ο Εμινέ τού είχε δώσει προθεσμία τριών χρόνων. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν σκεφτόταν παρά μόνο την Αϊζέλ. Την Αϊζέλ κι εκείνον. Το γάμο τους. Το σώμα της Αϊζέλ. Την Αϊζέλ μόνο για εκείνον. Αυτό τον απασχολούσε σε όλα του τα ταξίδια. Η θάλασσα αποκτούσε έτσι ένα νόημα. Την αγάπη του για την Αϊζέλ. Σε κάθε λιμάνι που έπιανε το πλοίο, έστελνε χρήματα στην οικογένειά του. Σχεδόν όλα. Κρατούσε μόνο όσα του χρειάζονταν για να γίνει τύφλα και να δωθεί σε μια γυναίκα για τη νύχτα. Το οινόπνευμα και οι γυναίκες, με το που άφηνες την Ευρώπη, δεν κόστιζαν ακριβά. Στη Σαϊγκόν βρήκε μία για όλη τη βδομάδα. Με δέκα δολάρια. Ήταν η καλύτερη εμπειρία που είχε. Γουόνγκ λεγότανε. Έκανε ό,τι της ζητούσε.Για δέκα δολάρια. Ακόμα και οργασμό. Οργασμό και πλύσιμο ρούχων.

Jean-Claude Izzo, "Οι Βατσιμάνηδες της Μασσαλίας", Μεταίχμιο 2000 (μετάφραση Μαριλένα Κοραντζάνη)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου