η δύναμη που μέσα απ'το πράσινο φιτίλι το άνθος οδηγεί

Η δύναμη που μέσα απ'το φιτίλι το άνθος οδηγεί
Οδηγεί την πράσινη ηλικία μου, τις ρίζες των δέντρων ταράζει,
Είναι ο καταστροφέας μου.
Και δεν έχω φωνή για να ομολογήσω στο τσακισμένο ρόδο
Πως από τον ίδιο χειμέριο πυρετό λυγίσανε τα νάτια μου.

Η δύναμη που το νερό οδηγεί ανάμεσα από τα βράχια
Οδηγεί το κόκκινο αίμα μου, στεγνώνει τα στόμια των πηγών
Κερώνει το δικό μου.
Και δεν έχω φωνή για να ιστορήσω στις φλέβες μου
Πως από την πηγή του βουνού το ίδιο στόμα ρουφά.

Το χέρι που στη στέρνα περιστρέφει το νερό
Ταράζει και τη σύρτη, δένει τον άνεμο ενώ φυσά
Ορτσάρει τα άρνενά μου.
Και δεν έχω φωνή να πω στον κρεμασμένο
Πως από τον πηλό μου έγινε του δήμιου ο ασβέστης.

Κολλούν σα βδέλλα στην πηγή τα χείλη του χρόνου
Η αγάπη στάζει και μαζεύεται όμως το χυμένο αίμα
Θα απαλύνει τις πληγές της.
Και δεν έχω φωνή να πω στον άνεμο μιας εποχής
Πως έχει ο χρόνος χαράξει έναν πυρανό γύρω απ' τ' αστέρια.

Και δεν έχω φωνή να πω στον τάφο του εραστή
Πως στο σεντόνι μου το ίδιο έρχεται κυρτό σκουλήκι.

Dylan Thomas, "Ποιήματα", Βιβλιοβάρδια 2008 (μετάφραση Μαρία Αρχιμανδρίτου)