Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2015

δεν με προσέχουν·

Οι θόρυβοι δυναμώνουν· πλατεία Κλισύ· ας βιαστούμε· αδιάκοπα, μακριοί θλιμμένοι τοίχοι· μια πιο παχιά σκιά στην άσφαλτο· και τώρα κάτι κοπέλες, τρεις κοπέλες που κουβεντιάζουν· δεν με προσέχουν· η μία, πολύ νέα, εύθραυστη, με μάτια που κοιτούν χωρίς ντροπή, και τι χείλη! σ' ένα δωμάτιο γυμνό, σκοτεινό, ψηλοτάβανο, γυμνό και γκρίζο, κάτω από το φως των κεριών, μέσα στον λήθαργο που προκαλεί ο θόρυβος από τους κατάμεστους δρόμους· ναι, σ' ένα ψηλοτάβανο, στενό δωμάτιο, με ένα φτηνοκρέβατο, μια καρέκλα, ένα τραπέζι και γκρίζους τοίχους, θα γονατίσει, αυτό το αγριμάκι, στο κρεβάτι, και θα ανεβοκατεβαίνουν τα ακόλαστα χείλη της καθώς θα βογγά και θα λαχανιάζει... Νάτη, αυτή η κοπέλα· κουβεντιάζει· και οι τρεις στο πεζοδρόμιο, αγνοώντας τους διαβάτες· όσο για μένα, αύριο έχω μάθημα στη βαρετή σχολή, και σε τρεις μήνες εξετάσεις· θα πετύχω· αντίο, τότε, καθημερινή ανεμελιά, θα πρέπει να βρω δουλειά· τέλος πάντων· τώρα, κορίτσια παντού· το καφέ· κάτι νεαροί μπαίνουν μέσα· ένας κύριος που μοιάζει στον ράφτη μου· αν συναντούσα έναν φίλο· βέβαια, είναι καλύτερα να είσαι μόνος ένα τέτοιο όμορφο βράδυ, να περπατάς ελεύθερα και άσκοπα στους δρόμους· η σκιά από τις φυλλωσιές κυματίζει πάνω στην άσφαλτο, ένα σύντομο, δροσερό αεράκι, τα πολύ στεγνά και λευκά πεζοδρόμια λάμπουν· εκεί, μια παρέα από στητά, πολύ ψηλά και αδύνατα κορίτσια, με γοητευτικούς τρόπους· εκεί, κάτι παιδιά· οι προσόψεις τρεμοφέγγουν· το φεγγάρι χάθηκε· ολόγυρα ένα θρόισμα· τι; ήχοι συγκεχυμένοι, διάσπαρτοι, ενωμένοι, ένα θρόισμα... μπράβο, Απρίλη! ω! τι όμορφο, το όμορφο βράδυ, έτσι ελεύθερο, δίχως σκέψεις, έτσι πολύ μοναχικό βράδυ.

Eduard Dujardin, "Έδρεψε Δάφνες", Νησίδες 2001 (μετάφραση Μιχάλης Αρβανίτης)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου