το φανταστικό

Το φανταστικό, "αυτή η αναποφασιστικότητα μεταξύ ζωντανών και νεκρών", είναι ένα είδος που ανάγεται στις απαρχές της αφήγησης. Οι νεράιδες του φανταστικού, από τα παλάτια τους, η λογοτεχνία και η ζωγραφική, έσκυψαν πάνω από το λίκνο του κινηματογράφου. Το να μιλάς για το επέκεινα, για τους φόβους, τα φαντάσματα, τις φοβίες, τις συμφωνίες με το διάβολο, το να χειρίζεσαι το μη πραγματικό και το θαυμαστό, είναι στοιχεία στην υπηρεσία των οποίων τάχτηκε αμέσως το σινεμά, τέχνη και επιστήμη μαζί, που καθιστά ορατή και έμψυχη την αόρατη πραγματικότητα. Το φανταστικό είναι για τον κινηματογράφο ΄,τι είναι για το σώμα του ζώου η αόρατη και εγγενής λειτουργία των οργάνων και των υγρών του. Το φως, οι σκιές, ένα κάδρο που μετατοπίζεται, ένα ντεκόρ που ξαφνιάζει, ένας ηθοποιός με βλέμμα που κρύβει πολλά, ένα τέρας, μια άσεμνη ή δυσδιάκριτη παρουσία, μια ανισορροπία στην αναπαράσταση του "πραγματικού", είναι μεταξύ των κινηματογραφικών στοιχείων του φανταστικού: που παρήγαγε πολλές ταινίες, κατ' αρχήν ευρωπαϊκές, και κατέκλυσε ταινίες που δεν ανήκουν στο είδος, παρουσιάζοντας μια αξιόλογη άνθηση στο Χόλιγουντ.

Marie Anne Guerin, "Η Αφήγηση στον Κινηματογράφο", Πατάκης 2003 (μετάφραση Δώρα Θυμιοπούλου)