την ημέρα που άλλα πόδια

Περπατούσαμε με τον Χοακίν, κλοτσώντας βέβηλα τα άψυχα κόκαλα, και σκεφτόμασταν την ημέρα που άλλα πόδια θα ποδοπατούσαν τα δικά μας απομεινάρια ή φανταζόμασταν κάποια ιστορία για κάθε κόκαλο. Προσπαθούσαμε να βρούμε το μυστικό της ζωής αυτών των κρανίων, όπου ίσως να κατοίκησε η διάνοια ή να βλάστησε το πάθος, ενώ τώρα κείτονταν κενά σαν το κελί νεκρού μοναχού. Άλλες φορές πάλι μαντεύαμε (από το σχήμα, τη σκληρότητα ή την οδοντοστοιχία) αν η νεκροκεφαλή ανήκε σε γυναίκα, παιδί ή γέρο. Σε μια στιγμή, το βλέμμα του δικαστή καρφώθηκε σε έναν από τους οστέινους θόλους... "Τι είναι αυτό;" αναφώνησε σταματώντας."Τι είναι αυτό, φίλε μου; Καρφί δεν είναι;"

Pedro Antonio de Alarcón, "Το Καρφί", Εκδόσεις των Συναδέλφων 2012 (μετάφραση Κρίτων Ηλιόπουλος)