η μοναδική ασφάλεια που αγαπώ

Η μοναδική ασφάλεια που αγαπώ είναι το ξημέρωμα. Μικρή ξυπνούσα με το πρώτο φως του πρωινού, νιώθοντας τον καπνό απ' το τσιγάρο του πατέρα μου στα ρουθούνια. Από την εποχή του διαζυγίου και μετά, ξυπνούσε χαράματα και διάβαζε στο σαλόνι με τη λάμπα Murano αναμμένη. Την αφοσίωσή του η μητέρα την εξέλαβε για αδυναμία κι έφυγε. Το κάστρο του την έπνιγε. Είμαι ένα αντίγραφό της. Μάλλον περισσότερο απ' τους άλλους, φοβάμαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Στα κάστρα ασφυκτιώ, όπως κι εκείνη, μας ελκύουν και τις δυο οι κήποι. Ο πατέρας έφαγε όσα κράνμπερι άντεξε κι έφυγε. Εκείνη μάλλον βαρέθηκε νωρίς τα πορτοκάλια. Εγώ αγαπώ το μεσογειακό φως, αλλά με γερνάει. Αποζητώ τη βοή των εντόμων, αλλά και με τρομάζουν. Είμαι το παιδί τους. Μια τάφρος γεμάτη τζούφια εσπεριδοειδή.

Ευρυδίκη Νικήτα, "Οδοντωτή Μνήμη", Ιωλκός 2016