έχω καταλήξει σε μια ερμηνεία

Η Ανθή -όταν καμιά φορά κουβεντιάζω μαζί της γι' αυτό- προτιμά να τονίζει την ήδη έντονη γωνία των ώμων της.
«Ζήτημα εξάσκησης, υποθέτω!» απαντά, δίχως και να ερμηνεύει.
Εγώ έχω καταλήξει σε μια ερμηνεία. Προσαρμοστικότητα, λέω. Αν πιστέψετε πως στη συγκεκριμένη περίπτωση, η προσαρμογή προϋποθέτει και δύναμη, θα βιαστώ να σας διαψεύσω. Η Ανθή είναι αδύνατη μέχρι δειλίας.
Προσαρμοστικότητα, λοιπόν, που εκβάλλει, όμως, από την άμυνα του φόβου.
Πρέπει να το παραδεχτούμε. Η πλήρης εγκατάλειψη —εγκατάλειψη στο οτιδήποτε— επιφέρει δύναμη. Η εγκατάλειψη στο πάθος του έρωτα φτιάχνει τους εραστές. Η εγκατάλειψη στην εξουσία, τους ηγεμόνες. Η εγκατάλειψη στο φόβο, τους καλλιτέχνες.
Υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τον έρωτα, την εξουσία και την Τέχνη, που να είναι έκφραση απόλυτης δύναμης; Λέω όχι. Και γι' αυτό πιστεύω πως οι γνήσιοι καλλιτέχνες δε φτιάχνουν ποτέ το αριστούργημα. Όπως οι μεγάλοι εραστές ποτέ δεν ερωτεύτηκαν. Οι γνήσιοι ηγεμόνες ποτέ δε βασίλεψαν. Σε ποια στάδια μπορούν να διεκδικήσουν τον κότινο της νίκης; Αφού όλα τους έχουν φτιαχτεί σύμφωνα με τα σχέδια των μετριοτήτων και για μετριότητες πάλι προορίζονται.
Η Ανθή, όμως, θα γίνει μια μέρα σολίστρια. Γιατί στη θέση της εγκατάλειψης έχει προτιμήσει την προσαρμογή.

Μάνος Κοντολέων, "Αποφάσισα να Σκοτώσω τον Ερμόλαο", Openbooks 2016