Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

μια νέα σημασία, μια πρωτόγνωρη αξία

Γιατί υπήρχε ένας κόσμος πέρα από τον δικό μας, ένας κόσμος κοντινός και συνάμα πολύ μακρινός, ένας κόσμος όπου τα πάντα είχαν ήδη συμβεί, όπου τα πάντα ήταν ήδη γνωστά. Και αυτός ο κόσμος μιλούσε, είχε μια δική του γλώσσα, έναν ευαίσθητο τρόπο ομιλίας από θροΐσματα και χρώματα. Οράματα γαλάζια, βιολετιά και γκρίζα, όπως ο καπνός του ταμπάκου, που απέρριπταν τους άγνωστους τρόπους σκέψεις. Οράματα κόκκινα σαν το αίμα, όμοια με τις βλέννες της γυναίκας τις μέρες της γονιμότητάς της. Οράματα κίτρινα ή υπόλευκα, όμοια με το σπέρμα, τον ήλιο, μέσα από τα οποία συντελούνταν η μυστικιστική ένωση με την απαρχή. Και μέσα σε μια απερίγραπτη φωτεινότητα, κάθε πράγμα φαινόταν σαν αποσπασμένο από το πλαίσιό του, γεμάτο με μια νέα σημασία, μια πρωτόγνωρη αξία. Μετά την τελετή, βγαίνοντας από έναν βαθύ, γεμάτο όνειρα ύπνο, ο καθένας σχεδίαζε ή ζωγράφιζε αυτά που είδε. Δεν υπήρχε ούτε ένα στολίδι ούτε ένα τατουάζ που να μην ήταν εμπνευσμένο απ' αυτά τα παραισθητικά ταξίδια! Κι αν υπήρχαν τόσες διαφορετικές γλώσσες, ήταν ακριβώς για να προσπαθήσουν να πουν όλα αυτά, για να εκφράσουν ξανά και ξανά αυτό που δεν δέχονταν ν' αφήσουν στην αμφίσημη σιωπή των εικόνων...

Jean-Marie Blas de Roblès, "Εκεί που Ζουν οι Τίγρεις", Πόλις 2016 (μετάφραση Ρίτα Κολαΐτη)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου