Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017

séparation

Η Μαρία, απορροφημένη στας σκέψεις της, έπινε περίφροντις τον καφέ της και εξεροκατάπινε με νευρικότητα όπως το συνήθιζε, χωρίς να δίδει καμία σημασία στη μουσική της Νίκης. Θα ήτο η δέκατη νομίζω φορά που η Νίκη ξαναήρχισε το ίδιο κομμάτι όταν εγώ δεν άντεξα πλέον και απεφάσισα μα την διακόψω. "Νίκη μου" της φωνάζω απ' την τραπεζαρία. "Είναι πολύ ωραίο αυτό που παίζεις αλλά παρά πολύ μελαγχολικό. Πώς τον λένε τον συνθέτη;" "Είναι η Séparation του Γκλίνκα" ψιθυρίζει η Νίκη χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει. "Μπράβο του Γκλίνκα και της Séparation του" αποκρίνομαι εγώ. "Δεν μας παίζεις όμως και κάτι πιο χαρούμενο, μια Πολωνέζα του Σοπέν λόγου χάριν ή από τις Ουγγρικοί χοροί του Λιστ που είναι τόσο εύθυμοι και κωμικοί". Δυστυχώς όμως η Νίκη δίχως να μου δώσει σημασία επανέλαβε για μια ακόμη φορά τη Séparation. Και τότες ήτο που υποψιάσθηκα ότι πιθανόν να συμβαίνει κάτι το σοβαρό στην ανιψιά μου.

Μαρίνα Καραγάτση, "Το Ευχαριστημένο", Άγρα 2008

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου