έγινα θαύμα

Βγήκα στο μπαλκόνι. Κοίταξα αριστερά και είδα τον Πύργο του Άιφελ και πίσω του, πέρα μακριά σύννεφα και πίσω από τα σύννεφα ο ήλιος. Έκανε κρύο εκείνο το απομεσήμερο του Νοέμβρη. Καθώς κοίταζα τα σύννεφα θυμήθηκα το πρώτο από τα Πεζά ποιήματα του Κάρολου Μπωντλαίρ. "Ο ξένος", λέγεται.
Συνέχισα να περπατώ. Ώστε λοιπόν η απότομη αποκάλυψη της αλήθειας προκαλεί ψυχικό κλονισμό; Κι ωθεί τους άντρες να ριχτούνε στο κενό!
Πέρασα στον αέρα. Αντί να πέσω ανέβαινα. Νίκησα το νόμο της βαρύτητας.
Είμαι η Λάουρα Μπέττι στην ταινία του Πιερ Πάολο Παζολίνι "Θεώρημα"/ Ανεβαίνω. Κουφάλες. Ανέρχομαι. Έγινα θαύμα.
Ο επιθεωρητής βγήκε στο μπαλκόνι κι άρχισε να με καλεί να επιστρέψω.
-Γυρίστε! Πού πάτε; Σας περιμένουν στη Σορβόννη! Το διδακτορικό σας δίπλωμα. Η καριέρα σας. Η Ευρώπη! Τώρα μ' εγκαταλείπετε; Θα κρυώσετε, κάνει κρύο! Γυρίστε!
Κατευθύνθηκα βορειοδυτικά. Όταν έφτασα πάνω από τον Σηκουάνα, άφησα τη διατριβή μου να πέσει. Είδα να σχηματίζονται ομόκεντροι κύκλοι που μεγάλωναν, στα νερά που την υποδέχτηκαν.
Έφτασα πάνω από το Λούβρο. Κοίταξα κάτω, χαμογέλασα γεμάτος στοργή στους φυλακισμένους καλλιτέχνες κι έγινα σύννεφο. Στον Ουρανό.
Έκτοτε αεροβατώ.
Εσείς τι θα κάνατε;

Γιώργος Αλεξανδρινός, "Ένας Έλληνας Φοιτητής Αυτοκτόνησε στο Παρίσι", Αλεξάνδεια 1995