ψοφόκρυο

Ηξεύρης καν τι, σιώπα. Θα σιωπήσω, αν και μονάχα από ντροπή και για να προφυλάξω τους ανθρώπους, ε, λόγω κοινωνικής ευαισθησίας. Θέλησιν έχω άκαμπτον και σταθερόν του αχαλαρώτου έως τέλους δέοντος ελέγχου της φρονήσεως. Αλλά Τον είδα, επιτέλους, επιτέλους. Ήταν εδώ σε μένα, στη σάλα, με επεσκέφθη, απροοράτως και όμως παλαιόθεν αναμενόμενος, συνομίλησα μαζί Του εκτενώς και έχω μόνο τη μία εξοργιστική απορία κατόπιν τούτου, γιατί έτρεμα όλη την ώρα, από κρύο μόνο ή εξαιτίας Εκείνου. Είχα την αυθυποβολή, Εκείνος μου υπέβαλλε ότι έκανε κρύο ώστε να τρέμω και, ως εκ τούτου, να βεβαιωθώ ότι Εκείνος ήταν εκεί, σοβαρά, Είς αφ' εαυτού; Γιατί, καθείς το ξέρει ότι κανείς τρελός δεν τρέμει μπρος στα πλάσματα του νου του, τέτοια πράγματα του είναι οικεία και τα συναναστρέφεται χωρίς αμηχανία ούτε τρομάρα. Με ξεγέλασε φαίνεται Εκείνος, υποβάλλοντάς μου με το ψοφόκρυο ότι δεν είμαι τρελός και Εκείνος δεν είναι πλάσμα του νου αφού τρέμω μπροστά του από φόβο και αποβλάκωση; Είναι πανούργος.
Ηξεύρης καν τι, σιώπα. Σιωπώ μονάχος μου. Τα κατασιωπώ όλα εδώ στο πεντάγραμμο, ενώ ο σύντροφός μου εν ερήμω, που γελώ μαζί του, πέρα μακριά μέσα στη σάλα, παιδεύεται με translation του αγαπημένου ξένου στο μισητό δικό του. Συνθέτω, σκέφτεται, και αν έβλεπε ότι γράφω λέξεις θα σκεφτόταν ότι το ίδιο έκανε και ο Μπετόβεν.

Thomas Mann, "Δόκτωρ Φαούστους", Πόλις 2003 (μετάφραση Θόδωρος Παρασκευόπουλος)