η υπολογισμένη βιαιότητα του καρχαρία

Κάπου κάπου πασπάτευε τα στήθια της που δεν της τα βύζαιναν πια τα χείλια του, κάποτε όμως ερχόταν η ώρα που έβγαινε μόνη της από το λήθαργό της κι όλη αυτή η απραγία γινόταν αγριάδα, αφρισμένη φουσκονεριά, απειλητική χιονοστιβάδα που μόνο οι επιβάτες του ελικοπτέρου διάσωσης κρίνουν -από ψηλά- ασήμαντο φαινόμενο της φύσης, ενώ τα θύματα, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή, έχουν πια καταλάβει ότι ένα τέτοιο ξέσπασμα δεν μπορεί παρά να 'χε στόχο αυτούς τους ίδιους. Μέσα της θέριευε η υπολογισμένη βιαιότητα του καρχαρία. Σαν τη μάγισσα που καβαλάει το σκουπόξυλό της μες στη νύχτα και ξεκινάει για κάποια τελετή βρεφοκτονίας, αλαλιασμένη από τον άνεμο και από το παλούκι ανάμεσα στα πόδια της· σαν την πλανταγμένη νύφη που τρώγεται μπας και δεν πιάσει η σκόνη που έριξε στον άντρα της, η ανακατεμένη με αλισίβα· σαν κάθε βασίλισσα και κάθε πόρνη που θαμπώνεται από την ομορφιά του σμαραγδένιου της δαχτυλιδιού καθώς χύνει το δηλητήριο που έκρυβε στην πέτρα του μέσα σε παλιό κόκκινο κρασί, έτσι και η Χάγκαρ ενεργοποιόταν ξαφνικά από τις λεπτομέρειες της αποστολής της. Άρχιζε να τον παίρνει στο κατόπι. Όταν η γροθιά που βαρούσε στο στήθος της χαλάρωνε κι άφηνε το δάχτυλο να τεντωθεί, όταν και η παραμικρή επαφή μαζί του ήταν καλύτερη από το τίποτα, τότε άρχιζε να τρέχει ξοπίσω του. Ξέροντας ότι δεν μπορούσε να προκαλέσει την αγάπη του (και επειδή η σκέψη ότι μπορεί να μην τη σκεφτόταν καθόλου ήταν ανυπόφορη) αποφάσιζε να προκαλέσει το φόβο του.

Toni Morrison, "Το Τραγούδι του Σόλομον", Οδυσσέας 1983 (μετάφραση Αθηνά Δημητριάδου)