ο κήπος

Όταν σήκωσα τα μάτια μου με το απροσδιόριστο συναίσθημα πως κάτι αλλάζει, ο κήπος είχε ήδη αρχίσει να κινείται αργά προς τα κάτω. Κοίταξα για λίγο το καινούριο ύψος της μάντρας και συνέχισα να μιλάω. Η αναλογία του ύψους της μάντρας ως προς τον κήπο, άλλαζε άσχημα. Τα καινούρια τμήματα του τοίχου που αποκαλύπτονταν, είχαν έντονο καφέ χρώμα και μικρές άσπρες ρίζες. Η κίνηση έμοιαζε να είναι σύνθετη με οριζόντια ενώ ήταν μόνο κατακόρυφη, και ενώ ο κήπος φαινόταν σα να σταμάτησε να κατεβαίνει, η μάντρα ψήλωνε συνέχεια. Ο ουρανός ήταν μπλε και πάνω του γυάλισαν τα πρώτα άστρα. Ο αέρας ερχόταν απ' τα πλάγια και ήταν κρύος. Οι άλλοι δεν υπήρχαν πια. Τότε άρχισα σιγά-σιγά να βουλιάζω μέσα στο χώμα.

Λουκιανός Κηλαηδόνης, "Υδράργυροι", Γνώση 1980