trustworthy

 

-περίμενε να λογικευτούν-

 

το αγωνιώδες και το ζωτικό

Έτσι, όλα είναι βαριά από νόημα, όλα φέρουν ένα μήνυμα που αρμόζει να ξέρουμε να διαβάσουμε: μια ξαφνική βροχή, το πέταγμα ενός κραυγαλέου πουλιού, το φίδι που διασχίζει έναν δρόμο, κρέατα που αρνούνται να ψηθούν πάνω στον βωμό, ως κι ένα απλό φτάρνισμα την ώρα μιας τελετής - που ως και σήμερα χαιρετίζει η προσφώνηση γεια σου, προς κάποιον που φταρνίζεται. Λόγος ατέλειωτος, άμετρος, λόγος που φέρνει σκοτοδίνη και που απευθύνει το σύμπαν στον άνθρωπο, και που απαιτεί, για ν' αποκρυπτογραφηθεί -αφού τα λόγια εδώ γίνονται τα ίδια τα πράγματα- τον πίνακα των συγγενειών, τη γραμματική αυτής της ρεαλιστικής γλώσσας. Δεν νομίζω ότι έχομε αντιληφθεί (τώρα που ζούμε μέσα σ' ένα σύμπαν που μας μιλάει αλλιώτικα ή που το κάνουμε να μας μιλάει αλλιώτικα) τι το αγωνιώδες και το ζωτικό αντιπροσωπεύει αυτή η ανάγκη να καταλάβουμε πάση θυσία την αινιγματική γλώσσα, την πάντα καλυμμένη, πάντα αναλογική, αυτού του σύμπαντος που εκπέμπει, σε κάθε στιγμή, κρίσιμα μηνύματα για τον άνθρωπο. Γιατί πού, πώς να βρεις, πώς ν' ανακαλύψεις -και να σιγουρευτείς πως είναι το σωστό- το κλειδί που θα κάνει φωτεινό το σκοτάδι, διάφανο το θαμπό; 

Jacques Lacarrière, "Το Ελληνικό Καλοκαίρι", Χατζηνικολή 1980 (μετάφραση Ι. Δ. Χατζηνικολή)