-αυτές ήσαντε οι αποφάσεις που επήραν-

 

-ίσως να μην ήταν έρωτας-

 

o leãozinho

Δεν ξέρω να σου πω αν ήταν το φως που είχε εκείνη την ημέρα η Ρώμη ή το συνήθειό μου να περιφέρομαι πάντα μόνος μου, χωρίς προορισμό και υποχρεώσεις, ή αν έφταιγε όλος αυτός ο κόσμος που διέσχιζε τον σταθμό μες στο μεσημέρι και σε καλούσε να χαθείς στο πλήθος και να μη σε βρει κανείς. Δεν μπορώ καν να σου εγγυηθώ με σιγουριά ότι ήταν ένας απλός περισπασμός, ένα λάθος από αυτά που κάνουν οι πρωτάρηδες, λες και δεν είχα ξανανέβει σε τρένο στη ζωή μου, λες και δεν είχα ξαναδιαβάσει ηλεκτρονικό πίνακα, ωράρια αναχωρήσεων, αριθμούς αποβάθρας. Το μόνο πράγμα που μπορώ να σου πω είναι ότι εκείνο το πρωί του Σεπτεμβρίου είχα ξυπνήσει νωρίς, ο Καετάνο Βελόζο τραγουδούσε στο ραδιόφωνο το O Leãozinho, στης ατμόσφαιρα είχε απλωθεί μυρωδιά κουρκουμά και ο ήλιος είχε απλωθεί σε κάθε γωνιά της σοφίτας μου, φωτίζοντας σαν οιωνός τη βαλίτσα που είχα ετοιμάσει αποβραδίς.  

Fabio Stassi, "Νυχτερινό στη Γαλλία", Ίκαρος 2025 (μετάφραση Δήμητρα Δότση)

bougainville

Αυτό, πάντως, που πιότερο τον γοήτευε σ' όλους αυτούς τους παραταγμένους σε τόμους βίους ήταν ο τρόπος που καμιά φορά μια ύπαρξη ξεγλιστράει στη λήθη αφήνοντας ξοπίσω της μονάχα μια λεξούλα, το όνομα με το οποίο διέσχισε τις αλέες της ζωής, παραλλαγμένο, πρώτο συνθετικό μιας καινουριογεννημένης λέξης, ονοματοδοτώντας μια νόσο, έναν αστερισμό, μια οροσειρά, κάποια σεξουαλική παρέκκλιση, μια ιδεολογία... Κι αν στην περίπτωση των επιστημόνων, των αστρονόμων και των μαθηματικών προσλάμβανε τον χαρακτήρα δικαίωσης και ανταμοιβής για τους κόπους μιας ζωής η πρόσδεση του εφήμερου επωνύμου τους στην αθάνατη ονομασία ενός υπερκαινοφανούς, της μετρικής κλίμακας των ανέμων ή κάποιου ολέθριου βακίλου, σε κάποιες άλλες περιπτώσεις φάνταζε σαν ειρωνικό παιχνίδισμα μιας σκανταλιάρας ειμαρμένης το να κατασκεπάζει η λήθη τις επιδιώξεις και τα κατορθώματα μιας ολόκληρης ζωής επιτρέποντας να αναδυθεί από αυτή μια σημασία που ο κομιστής της ουδέποτε υποπτεύτηκε, σαν εκείνο τον Γάλλο πλοίαρχο που πρώτος πραγματοποίησε τον διάπλου της υδρογείου, με την ανάμνησή του να έχει από άλλους ένδοξους θαλασσοπόρους υποσκιαστεί, αφήνοντας ωστόσο ένα χνάρι ανεξίτηλο απάνω στο ποικιλόμορφο εκείνο ανθάκι του τροπικού φυτού που απ' τα ταξίδια του μετέφερε και που αναρριχόμενο, καταπράσινο κι ανθοστόλιστο στα μπαλκόνια και στις βεράντες ολόκληρης της Μεσογείου υποβάλλει σε καθέναν που το κοιτά μια αντήχηση του ονόματος εκείνου: Bougainville. 

Μιχάλης Αλμπάτης, "Η Κατάλυση του Χρόνου", Νήσος 2024

-και κάποια μέρα θα φύγω-

 

σοφοί του κόσμου

Μα ποια είναι η αλήθεια και ποιο το ψέμα; ψιθυρίζω απεγνωσμένα.

-Σ' αγαπώ! μ' απαντά.

Σοφοί του κόσμου, ελάτε να καταλάβετε τι γίνεται δω πέρα.

Ντόρα Ρωζέττη, "Η Ερωμένη της", Μεταίχμιο 2005