-πίσω από τη θαμπή της αύρα-

 

μέσα στις λέξεις

Τα κορίτσια περπατούσαν δύο μέρες. Τα κορίτσια δεν κοιμούνταν και δεν έτρωγαν. Κάλπαζαν κι ας μην είχαν άλογα. Δεν φοβήθηκαν ούτε για μια στιγμή. Γιατί τα κορίτσια είχαν πιστέψει ότι είχαν αφήσει τη ζωή τους στα χέρια του Θεού. Μιλούσαν λίγο, ύστερα καθόλου. Μόνη τους μέριμνα ήταν η αναπνοή. Η αναπνοή είναι μια άγρια ηδονή, πρώτη φορά αισθάνονταν κάτι τέτοιο. Δεν γύρισαν ούτε μια φορά πίσω το κεφάλι. Ξάπλωναν αγκαλιασμένες. Αλλά δεν έβλεπαν όνειρα. Αυτό, σκέφτονταν, είναι η ευτυχία.

Απέφυγαν τους πολυσύχναστους δρόμους. Προτίμησαν τα δάση. Η Ζοζεφίν έλεγε συνέχεια ότι τα άγρια ζώα δεν επιτίθενται αν γίνεις ένα με το δάσος. Έτσι γίνεται στην Αφρική, την είχε πει η μαμά της. Η μαμά της, που ποτέ δεν είχε δει την Αφρική, ήξερε τα πάντα γι' αυτήν και σου περιέγραφε τις μυρωδιές και τα χρώματα και τη φορά των μαγικών ανέμων. Αυτή είναι η δύναμη της γλώσσας. Να ακούς και να αφηγείσαι. Από μητέρα σε κόρη, από πατέρα σε γιο, τα άνθη της ζούγκλας και το χώμα της σαβάνας είχαν αφεθεί να ταξιδέψουν μέσα στις λέξεις και είχαν λάβει μια στέρεη και διαρκή υπόσταση.

Άννα Γρίβα, "Η Ελληνίδα Σκλάβα", Μελάνι 2022