πίστευαν πράγματι ότι πολεμούσαν τις υποσημειώσεις

Οι προπαγανδιστές αρέσκονται, επίσης, να μειώνουν ο ένας την κουλτούρα του άλλου. Εν μέρει ως απάντηση στο γερμανικό μανιφέστο "Προς τον κόσμο του πολιτισμού!". Βρετανοί συγγραφείς άφησαν αν βγει η "επιθετικότητα και η ανούσια πολυμάθεια"της "τευτονικής καθηγεσίας". Οι Βρετανοί ακαδημαϊκοί, τους οποίους η αυστηρότητα των γερμανικών πανεπιστημίων για δεκαετίες τούς έκανε να αισθάνονται κατώτεροι, άρχισαν σιγά-σιγά να συμπαθούν αυτό το θέμα. Ο Γκίλμπερτ Μάρεϊ σχεδόν χλεύαζε τους Γερμανούς μελετητές που "ξόδευαν τη ζωή τους απορροφημένοι σε μια στενή αναζήτηση εν΄ςο στόχου που... δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία αλλά ούτε και τίποτα το διαφωτιστικό ή το ωραίο". Στο Κέιμπριτζ ο Σερ Άρθουρ Κουίλερ-Κάουτς κήρυξε τον πόλεμο στη "στείρα γερμανική αναζήτηση και κριτική". "Η εποχή των γερμανικών υποσημειώσεων", διακήρυξε ένας αισιόδοξος της Οξφόρδης, "βαίνει προς τη δύση της". Η φλύαρη καταγγελία του Τόμας Μαν ότι ο βρετανικός "(υλικός) πολιτισμός" είναι κατώτερος της γερμανικής Kultur (κυρίως του Βάγκνερ) απέδειξε ότι οι υποσημειώσεις ήταν το πιο ανώδυνο από όλα τα στραβά της γερμανικής πνευματικής ζωής. Κάτι που φαίνεται απίστευτο και που ωστόσο είναι αλήθεια είναι πως οι σκεπτόμενοι άνθρωποι στη Μεγάλη Βρετανία πίστευαν πράγματι ότι πολεμούσαν τις υποσημειώσεις και οι σκεπτόμενοι άνθρωποι στην Γερμανία πίστευαν ότι υπερασπίζονταν τις υφέσεις των συγχορδιών. 

Niall Ferguson, "Α' Παγκόσμιος Πόλεμος", Ιωλκός 2008 (μετάφραση Καρολίνα Χάγερ)