το αγωνιώδες και το ζωτικό

Έτσι, όλα είναι βαριά από νόημα, όλα φέρουν ένα μήνυμα που αρμόζει να ξέρουμε να διαβάσουμε: μια ξαφνική βροχή, το πέταγμα ενός κραυγαλέου πουλιού, το φίδι που διασχίζει έναν δρόμο, κρέατα που αρνούνται να ψηθούν πάνω στον βωμό, ως κι ένα απλό φτάρνισμα την ώρα μιας τελετής - που ως και σήμερα χαιρετίζει η προσφώνηση γεια σου, προς κάποιον που φταρνίζεται. Λόγος ατέλειωτος, άμετρος, λόγος που φέρνει σκοτοδίνη και που απευθύνει το σύμπαν στον άνθρωπο, και που απαιτεί, για ν' αποκρυπτογραφηθεί -αφού τα λόγια εδώ γίνονται τα ίδια τα πράγματα- τον πίνακα των συγγενειών, τη γραμματική αυτής της ρεαλιστικής γλώσσας. Δεν νομίζω ότι έχομε αντιληφθεί (τώρα που ζούμε μέσα σ' ένα σύμπαν που μας μιλάει αλλιώτικα ή που το κάνουμε να μας μιλάει αλλιώτικα) τι το αγωνιώδες και το ζωτικό αντιπροσωπεύει αυτή η ανάγκη να καταλάβουμε πάση θυσία την αινιγματική γλώσσα, την πάντα καλυμμένη, πάντα αναλογική, αυτού του σύμπαντος που εκπέμπει, σε κάθε στιγμή, κρίσιμα μηνύματα για τον άνθρωπο. Γιατί πού, πώς να βρεις, πώς ν' ανακαλύψεις -και να σιγουρευτείς πως είναι το σωστό- το κλειδί που θα κάνει φωτεινό το σκοτάδι, διάφανο το θαμπό; 

Jacques Lacarrière, "Το Ελληνικό Καλοκαίρι", Χατζηνικολή 1980 (μετάφραση Ι. Δ. Χατζηνικολή)

φαγούρα στο χέρι·

Είναι περίεργο όμως να σας ζητάω συγγνώμη. Δεν έχω ιδέα ποιοι είσαστε· ούτε αν νοιάζεστε καθόλου για τον Χιου Λόνγκφορντ, ούτε αν είστε κάποιος που τον γνωρίζει στ' αλήθεια και τον αγαπάει. Απευθύνομαι σε σας επί τόσες σελίδες και το πρόσωπό σας είναι ένα κενό για μένα. Μπορεί να είστε απλώς αποκυήματα της ανάγκης μου να γράψω για όλα αυτά. Κάθισα κάτω το πρωί με μια φαγούρα στο χέρι· με μια ανάγκη να ξορκίσω κάποια πράγματα γράφοντάς τα σε ένα χαρτί. Δεν μπορούσα να γράψω στον αέρα, κι έτσι σας δημιούργησα, αλλά τι επαφή έχω μαζί σας; Κατεβάστε το χέρι σας κατά μήκος του σβέρκου σας, όπως κάνω κι εγώ αυτή τη στιγμή: και τώρα νιώθουμε κι οι δυο το ίδιο πράγμα ταυτόχρονα, έχουμε έρθει σε κάποιου είδους κοινωνία εσείς κι εγώ. Αλλά και πάλι, δεν έχω ιδέα ποιοι είσαστε.

Frank Ronan, "Οι Άνδρες που Αγάπησαν την Ήβλυν Κόττον", Άγρα 1994 (μετάφραση Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου)