φαγούρα στο χέρι·

Είναι περίεργο όμως να σας ζητάω συγγνώμη. Δεν έχω ιδέα ποιοι είσαστε· ούτε αν νοιάζεστε καθόλου για τον Χιου Λόνγκφορντ, ούτε αν είστε κάποιος που τον γνωρίζει στ' αλήθεια και τον αγαπάει. Απευθύνομαι σε σας επί τόσες σελίδες και το πρόσωπό σας είναι ένα κενό για μένα. Μπορεί να είστε απλώς αποκυήματα της ανάγκης μου να γράψω για όλα αυτά. Κάθισα κάτω το πρωί με μια φαγούρα στο χέρι· με μια ανάγκη να ξορκίσω κάποια πράγματα γράφοντάς τα σε ένα χαρτί. Δεν μπορούσα να γράψω στον αέρα, κι έτσι σας δημιούργησα, αλλά τι επαφή έχω μαζί σας; Κατεβάστε το χέρι σας κατά μήκος του σβέρκου σας, όπως κάνω κι εγώ αυτή τη στιγμή: και τώρα νιώθουμε κι οι δυο το ίδιο πράγμα ταυτόχρονα, έχουμε έρθει σε κάποιου είδους κοινωνία εσείς κι εγώ. Αλλά και πάλι, δεν έχω ιδέα ποιοι είσαστε.

Frank Ronan, "Οι Άνδρες που Αγάπησαν την Ήβλυν Κόττον", Άγρα 1994 (μετάφραση Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου)