Υπάρχει μια τρομερή άβυσσος από λέξη σε λέξη, που ο πυθμένας της είναι αυτό που δεν μπορώ να ονοματίσω. Οι λέξεις λένε ψέματα σαν τις υπηρέτριες που κρύβουν το σπασμένο ποτήρι της ημέρας. Κρύβονται από φόβο μην ξεγυμνωθούν, μην φανούν δημόσια με το πρόσωπο που δεν έχουν. Οι λέξεις διακινούν την απομάγευση, με απομακρύνουν από τον ακριβή κήπο, από αυτό που δεν έχει ακόμα ναυαγήσει. Οι λέξεις μού δένουν τα μάτια, με κεντρίζουν να περπατήσω στο σκοτάδι, με σπρώχνουν από τις σκάλες. Τις πιστεύουμε μόνο γιατί καταλαβαίνουμε μόνο το μικρό ενύπνιο που πετάνε από τις χούφτες τους. Πέφτουν σαν σκόνη τη νύχτα. Ηχούν σαν γυμνό σώμα που σκάει στο πάτωμα. Η αδυναμία να επινοήσω μια λέξη που να με κατονομάζει. Η ευτυχία βρίσκεται σ' αυτό που δεν θα πουν. Οι λέξεις: θηλιές καμωμένες στα μέτρα κανενός, κορδόνια που δεν φτάνουν για να δεθούν, νερό που δεν ξεδιψάει. Ούτε το βασανιστήριο ούτε η υπομονετική αναμονή ούτε η αγνόηση τις συγκινεί. Θα ήθελα να ξέρω όλο το αίμα που κυλάει στη λέξη ψυχή. Θα ήθελα, για μια στιγμή, να ξεμυτίσω στον κήπο της λέξης νύχτα. Θα ήθελα ένα θαύμα και, τότε, να πω γι' αυτόν τον πόνο την αλήθεια.
Fredy Yessed, "Το Αλάτι της Τρέλας", Πατάκη 2024 (μετάφραση Αγαθή Δημητρούκα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου