στη λάσπη του χαρακώματος

Ακόμα και με την πλέον φιλάνθρωπη μεθερμηνεία, το πράγμα θα μοιάζει σκέτη απελπισία. Πιθανόν αξιοθρήνητο. Όπως και να 'χει, αποκλείεται να σε κάνει να φαίνεσαι σοφός ή ασφαλής ή καταξιωμένος ή οτιδήποτε από όλα εκείνα που οι αναγνώστες συνήθως καμώνονται ότι πιστεύουν πως είναι ο λογοτέχνης που διαβάζουν όταν κάθονται και πασχίζουν να ξεφύγουν από το ανεπίλυτο κουβάρι ρευστότητας και χάους που τους συνιστά, και περνάνε σε ένα σύμπαν προδιευθετημένου νοήματος. Μάλλον θα σε κάνει να μοιάζεις θεμελιωδώς χαμένος και μπερδεμένος και φοβισμένος και αβέβαιος ως προς το κατά πόσον εμπιστεύεσαι τις πιο βασικές σου διαισθήσεις σχετικά με την επιτακτικότητα και την ομοιότητα και κατά πόσο άλλοι άνθρωποι βαθιά μέσα τους αισθάνονται και βιώνουν πράγματα που να έχουν την όποια ομοιότητα με σένα... Με άλλα λόγια, θα σε κάνει να μοιάζεις πιο πολύ με αναγνώστη που τρέμει μες στη λάσπη του χαρακώματος μαζί με τους υπόλοιπους από εμάς, παρά με Συγγραφέα, τον οποίον φανταζόμαστε καθάριο και ατσαλάκωτο και λαμπερό, σαν μια ισχυρή παρουσία, που έχει το γενικό πρόσταγμα και αταλάντευτη αυτοπεποίθηση, καθώς συντονίζει την όλη εκστρατεία από τα μετόπισθεν και από κάποιο απαστράπτον Στρατηγείο στην Κορυφή του Ολύμπου.

Αποφάσισε λοιπόν.

David Foster Wallace, "Σύντομες Συνεντεύξεις με Απαίσιους Ανθρώπους", Κριτική 2019 (μετάφραση Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης) 

-εύθραυστη και φευγαλέα-