-σαν τ' ανοιξιάτικο σταφύλι-

μια στιγμή

Της ανθρώπινης ζωής η διάρκεια όσο μια στιγμή, η ουσία της ρευστή, η αίσθησή της θολή, το σώμα -από τη σύστασή του- έτοιμο να σαπίσει, και η ψυχή ένας στρόβιλος, η τύχη άδηλη, η δόξα αβέβαιη. Με δυο λόγια, όλα στο σώμα σαν ένα ποτάμι, όλα της ψυχής σαν όνειρο και σαν άχνη, η ζωή ένας πόλεμος κι ένας ξενιτεμός, η υστεροφημία λησμονιά. Ποιο είναι αυτό που μπορεί να μας δείξει τον δρόμο; Ένα και μόνο: η φιλοσοφία! Κι αυτό σημαίνει να φυλάμε τον θεό μέσα μας καθαρό κι αλώβητο, νικητή πάνω στις ηδονές και τους πόνους, να μην κάνουμε τίποτε στα τυφλά, τίποτε ψεύτικα και προσποιητά, να μην εξαρτιόμαστε από το τι θα πράξει ή τι δεν θα πράξει ο άλλος. Κι ακόμη, να αποδεχόμαστε όσα συμβαίνουν κι όσα μας λαχαίνουν σαν κάτι που έρχεται κάπου από κει απ᾽ όπου έχουμε έλθει και εμείς· και πάνω απ᾽ όλα, να περιμένουμε τον θάνατο με γαλήνια διάθεση, θεωρώντας πως δεν είναι τίποτε άλλο παρά η διάλυση των συστατικών στοιχείων από τα οποία είναι συγκροτημένο κάθε ζωντανό πλάσμα.

Μάρκος Αυρήλιος, "Τα Εις εαυτόν", Στιγμή 2007 (μετάφραση Νίκος Σκουτερόπουλος)

-ο γεμάτος αυταπάρνηση θαυμασμός για ξένα πρότυπα-

χιονίζει λέξεις

ξαπλώνει στο κρεβάτι του
αγγίζει τα οστεώδη χέρια του
το κορμί του ζεστό
το στόμα του άγραφη σελίδα
δεν τον φιλά
ανασαίνει δυο στιγμές σιωπής και φεύγει

μέσα της χιονίζει λέξεις

Γεωργία Κολοβελώνη, "Μελάνι στον Ουρανίσκο", Μελάνι 2016

βολέψου

Μου άρπαξε το σαγόνι,
το τράβηξε κάτω 
κι άρχισε μέσα μου να μπαίνει.
Τι στο διάολο,
όλα τα 'χεις φάει εκεί,
χωράς.

Βολέψου

Κωνσταντίνος Παπαπρίλης Πανάτσας, "~", Σαιξπηρικόν 2016

-μέχρι την άνοιξη του 1951-