Κατά το 10ο αιώνα, ο φιλόσοφος αλ-Φαράμπι όρισε τα πρότυπα με τα οποία τα κράτη έπρεπε να κρίνονται, στο βιβλίο του «αλ-Μαντίνα αλ-φαντίλα» (Οι ιδέες των πολιτών της ενάρετης πόλης). Το καλύτερο από τα κράτη είναι εκείνο που κυβερνάται από κάποιον ο οποίος είναι και φιλόσοφος και προφήτης, σε επαφή μέσω της νοημοσύνης του και της φαντασίας του με την Ενεργό Διάνοια, η οποία πηγάζει από το Θεό. Εάν απουσιάζει τέτοιος κυβερνήτης, το κράτος μπορεί να είναι ενάρετο, εάν κυβερνάται από το συνδυασμό αυτών οι οποίοι συλλογικά κατέχουν τα αναγκαία χαρακτηριστικά, ή από κυβερνήτες οι οποίοι διατηρούν και ερμηνεύουν τους νόμους που παραδόθηκαν από τον ιδρυτή (τέτοιο θα ήταν το πρώιμο χαλιφάτο). Στο άλλο άκρο υπάρχουν κοινωνίες, των οποίων το κυρίαρχο στοιχείο δεν κατέχει τη γνώση του καλού. Αυτές οι κοινωνίες στερούνται κοινού αγαθού και διατηρούνται ενωμένες με τη βία, ή με κάποιο φυσικό χαρακτηριστικό, όπως η κοινή καταγωγή, ο χαρακτήρας ή η γλώσσα.
Albert Hourani, «Ιστορία των Αραβικών Λαών», Λιβάνης 1994 (μετάφραση Βύρων Ματαράγκας)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου