τόσο καλός που έβλεπες τις σκέψεις του

Ο Κολέν αισθανόταν ντροπή που ήταν τόσο πλούσιος.
-Άκου, Σικ, είπε, θέλεις λίγα από τα χρήματά μου;...
Η Αλίζ κοίταξε με τρυφερότητα τον Κολέν. Ήταν τόσο καλός που έβλεπες τις σκέψεις του, γαλάζιες και μοβ, να σαλεύουν μέσα στις φλέβες των λεπτοκαμωμένων του χεριών.
-Δεν νομίζω ότι χρειάζεται, είπε ο Σικ...
-Θα μπορούσες να παντρευτείς την Αλίζ!... είπε ο Κολέν.
-Οι γονείς της δεν θέλουν, απάντησε ο Σικ, και δεν θέλω να μαλώσει μαζί τους. Είναι πολύ μικρή...
-Δεν είμαι τόσο μικρή! είπε η Αλίζ και σηκώθηκε από το καπιτονέ κάθισμα, τονίζοντας έτσι το προκλητικό της στήθος.
-Δεν θέλει να πει αυτό!... τη διέκοψε ο Κολέν. Άκου, Σικ, έχω εκατό χιλιάδες διπλομύρια, θα σου δώσω το ένα τέταρτο, και θα μπορέσεις να ζήσεις ήσυχα. Θα συνεχίσεις να δουλεύεις κι έτσι δεν θα υπάρχει κανένα πρόβλημα.
-Ποτέ δεν θα μπορέσω να σ' ευχαριστήσω αρκετά, είπε ο Σικ.
-Μη μ' ευχαριστείς, είπε ο Κολέν. Αυτό που μ' ενδιαφέρει, δεν είναι η ευτυχία όλων των ανθρώπων αλλά του καθενός ξεχωριστά.

Boris Vian, "Ο Αφρός των Ημερών", Νεφέλη 2013 (μετάφραση Μαρίνα Λεοντάρη, Μαρία Παπαδήμα)