έρχεται στιγμή και λογαριάζονται

άγνωστοι. Αλα είναι και οι φίλοι που χάθηκαν ένας ένας. Δεν πρέπει να 'ναι η ζωή που τους απομάκρυνε, δεν πρέπει να 'ναι οι διαφορετικές συνήθειες που αποκτήθηκαν στο μεταξύ. Φταίνε οι εγωισμοί που αβγαταίνουν και μεγαλώνουνε, φταίει που δεν καταφέρνει να πλησιάσει ο ένας τον αλο και -με το πέρασμα του χρόνου- χάνεται η εμπιστοσύνη, δε μένει παρα το εξωτερικό περίβλημα της συνάφειας, το υποκίτρινο τσόφλι-της. Οι αλεπάληλες προδοσίες που συμβαίνουν από άγνοια και νεανικό ενθουσιασμό, από επιπόλαιη σιγουριά και αφτοπεποίθηση, έρχεται στιγμή και λογαριάζονται όχι μόνο αθροιστικά. Λογαριάζονται και ποιοτικά. Οπότε δεν υπάρχει οδος για επιστροφή, έχουν αφτοαποκλειστει οι γέφυρες, και η κούραση που σωρέβεται στους ώμους δεν αφίνει το φίλο να βρει άλους δρόμους, να χτίσει καινούριες γέφυρες για επαφή. Επιζει η νοσταλγία και αναβιώνουν οι όμορφες στιγμες, αποτρέπεται όμως η επανασύνδεση. Και αν πραγματοποιηθεί, συντηρείται εκβιαστικα, χωρις τον παλιο ενθουσιασμό. Κακώς

Μάριος Ποντίκας, "Κλειδαρότρυπα", Γνώση 1982