το ξετύλιγμα των αναγκαιοτήτων

Γεννιέται η υποψία πως δεν υπάρχει τίποτα πια για γράψιμο, η παραίτηση λογαριάζεται σοβαρά, ίσως είναι ακόμη δυνατές μερικές προτάσεις, αλλιώς στροφή προς τη βιολογία, τη φυσική, την αστρονομία, να μάθομε σε γενικές γραμμές πού κινούμαστε. Το υπόλοιπο για τα εικονογραφημένα περιοδικά, για το Life, το Match, το Quick και το Sie und Er: ο πρόεδρος κάτω από τη μάσκα του οξυγόνου, ο θείος Μπουλγκάνιν στον κήπο του, η πριγκήπισσα με τον διαβολεμένο πιλότο της, αστέρια του κινηματογράφου και δολαροπρόσωπα. Δίπλα η καθημερινή ζωή του καθενός, δυτικοευρωπαϊκή στη δική μου περίπτωση, ακριβέστατα ελβετική, άσχημος καιρός και οικονομική άνθηση, φροντίδες και βάσανα, ταραχές από προσωπικά γεγονότα, όμως χωρίς συνάρτηση με το παγκόσμιο σύνολο, με την πορεία των πραγμάτων, με το ξετύλιγμα των αναγκαιοτήτων. Η μοίρα εγκατέλειψε τη σκηνή, για να καραδοκεί πίσω από τα παρασκήνια, έξω από την ισχύουσα δραματουργία, στο προσκήνιο γίνονται όλα ατύχημα, οι αρρώστιες, οι κρίσεις. Ακόμη και ο πόλεμος εξαρτάται από το αν οι ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι προλέγουν ότι συμφέρει, όμως αυτό δε θα συμβεί ποτέ, το ξέρομε, προϋπόθεση είναι ότι οι ηλεκτρονικοί εγκέφαλοι λειτουργούν, μόνο οι ήττες είναι ακόμη μαθηματικά νοητές. Αλίμονο μόνο, αν γίνουν νοθείες.

Friedrich Dürrenmatt, "Η Βλάβη", Επίκουρος 1970 (μετάφραση Γιώργος Βαμβαλής)