η πραγματική υπεροχή του ανθρώπου

«Η θάλασσα!... Η θάλασσα!...», φώναζε με όλη του τη δύναμη.
Στράφηκα προς τη πλευρά του ωκεανού κι απόμεινα ακίνητος από την κατάπληξη. Δεν αντιλαμβανόμουν πλήρως αυτό που έβλεπα, αλλά είχα αμέσως ξεκάθαρη την εντύπωση ότι η συνηθισμένη εικόνα είχε αλλάξει. Άραγε, αυτό δεν αρκούσε για να παγώσει η καρδιά από το τρομακτικό θέαμα της φύσης, αυτής της φύσης που εμείς θεωρούμε αμετάβλητη στην ουσία και που είχε αλλάξει τόσο σε μερικά δευτερόλεπτα;
Ωστόσο, δεν άργησα να ξαναβρώ την ψυχραιμία μου. Η πραγματική υπεροχή του ανθρώπου δεν είναι να κυριαρχήσει στη φύση, να τη νικήσει. Για τον σκεπτόμενο άνθρωπο είναι να την καταλάβει, να μπορέσει να χωρέσει το απέραντο σύμπαν στο μικρόκοσμο του μυαλού του, ενώ για τον δραστήριο άνθρωπο είναι να παραμείνει ψύχραιμος μπροστά στην εξέγερση της ύλης, είναι σαν να της λέει: «Να με καταστρέψεις, μπορεί! Να με αναστατώσεις, ποτέ!»

Jules Verne, «Ο Αιώνιος Αδάμ», Σκάι 2010 (μετάφραση Ειρήνη Δουλάμη)