Δυο δεκαετίες ψέματα, κρυφτούλι που καμιά φορά γινόταν εξευτελιστικό, ώρες ξεκλεμμένες απ’ τη βαμβακερή ανυπαρξία της καθημερινότητας, υπό τον καταναγκασμό μιας ζωής επίσημα ρυθμισμένης, σε πλήρη διαφάνεια, η δική του συγκεκριμένα, σχέδια για ταξίδια που ακυρώνονταν την τελευταία στιγμή: όλο αυτό του φαινόταν ανεμπόδιστο, επιτυχημένο;
«Μου μιλάς για συγκυρίες», της είχε πει στεγνά. «Εγώ σου μιλάω για την ίδια την ιστορία της σχέσης μας, για τη σάρκινη της υπόσταση. Απ’ αυτή την άποψη, κι όποια κι αν είναι η περιοδικότητα των συναντήσεών μας, ακόμη κι αν τις χωρίζει κάποια απόσταση, κάθε μια τους είναι κι ένα θαύμα».
Την κοιτούσε, τα δάχτυλά του χάιδευαν για μια στιγμή το λοβό του αυτιού της, το περίγραμμα του ζυγωματικού της. Έτρεμε η ψυχή της.
Jorge Semprun, «Τα σανδάλια», Εξάντας 2003 (μετάφραση Αύγουστος Κορτώ)
«Μου μιλάς για συγκυρίες», της είχε πει στεγνά. «Εγώ σου μιλάω για την ίδια την ιστορία της σχέσης μας, για τη σάρκινη της υπόσταση. Απ’ αυτή την άποψη, κι όποια κι αν είναι η περιοδικότητα των συναντήσεών μας, ακόμη κι αν τις χωρίζει κάποια απόσταση, κάθε μια τους είναι κι ένα θαύμα».
Την κοιτούσε, τα δάχτυλά του χάιδευαν για μια στιγμή το λοβό του αυτιού της, το περίγραμμα του ζυγωματικού της. Έτρεμε η ψυχή της.
Jorge Semprun, «Τα σανδάλια», Εξάντας 2003 (μετάφραση Αύγουστος Κορτώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου