καλό παιδί

Κάποτε γεννήθηκε ένα παιδί με μία ταμπέλα μπροστά στο μέτωπό του. Η ταμπέλα αυτή είχε την επιγραφή "Δικός μου". Το παιδί αντιλήφθηκε πως ήταν αγόρι από την κατάληξη και χαμογέλασε στη μητέρα του. Τα χρόνια περνούσαν και το αγόρι μεγάλωνε. Μια μέρα ρώτησε τη μητέρα του: "Μαμά, τι μου αρέσει να κάνω;" Εκείνη κοίταξε γλυκά το παιδί και του απάντησε: "Σου αρέσει να κάθεσαι και να παίζεις ήσυχος, μόνος σου. Είσαι καλό παιδί", του είπε.

Λίγα λεπτά αργότερα, η μητέρα σηκώθηκε, πήγε στην αποθήκη και άνοιξε, με το κλειδί που κρεμόταν στο λαιμό της, ένα συρτάρι. Επέστρεψε στο παιδί κρατώντας μία πλακέτα στα χέρια της, που έμοιαζε πολύ με την προηγούμενη που είχε το παιδί. Έπειτα τράβηξε με δύναμη, από το μέτωπο του παιδιού, την ταμπέλα που αναγραφόταν "Δικός μου" και την αντικατέστησε καρφώνοντας τη νέα: "Καλό παιδί". Ο μικρός ήταν τότε λίγο παραπάνω από πέντε χρονών.

Άρχισε να ουρλιάζει από τον πόνο αλλά η μητέρα του δεν είχε την ικανότητα ούτε να τον ακούσει, ούτε να αντιληφθεί την αλλαγή στην έκφραση του προσώπου του. Βλέπετε αυτές οι ταμπέλες είχαν μία ιδιότητα. Δημιουργούσαν ένα πλέγμα γύρω τους, που θόλωνε την οπτική αλλά και οποιαδήποτε άλλη δυνατότητα αντίληψης αυτού που την τοποθετεί. Το πλέγμα αυτό διαρκούσε είκοσι λεπτά. Τόσο διαρκούσε και η διαδικασία αποδοχής του πόνου.

Βασιλική Στρώλη, "Ένα Όχι και Τόσο Παραμύθι", Σπανίδης 2021