Δεν υπάρχει ιδιαίτερος λόγος που τα σκέφτομαι τώρα όλα αυτά, καθώς στέκομαι στην Ακαδημίας και χαζεύω απέξω το γραφείο του Μαλούχου, ενώ σε περίπου μισή ώρα θα πρέπει να επιστρέψω στην Ευελπίδων και να βοηθήσω τη Δημητριάδου να αντιμετωπίσει όσο γίνεται λιγότερες από τις συνέπειες των πράξεών της - πέρα ίσως απ' ότι τα σκέφτομαι κάθε μέρα, αν και όχι απαραίτητα όλα αυτά, ούτε μόνο αυτά, ούτε πάντα με αυτή τη σειρά. Δεν είναι μόνο τη στιγμή του θανάτου μας - σχεδόν κάθε στιγμή όλη η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μας, αφού μάλλον δεν υπάρχει ούτε μια μέρα στη διάρκεια της οποίας να μη σκεφτόμαστε, έστω στιγμιαία, όλα τα πράγματα που έχουμε κάνει ή όλους τους ανθρώπους που έχουμε γνωρίσει - όσους έχουν χαθεί για πάντα και όσους με κάποιον τρόπο μπλέκονται ακόμα στα πόδια μας. Κάθε μέρα περιέχει ολόκληρο το παρελθόν κι αυτό είναι τελικά το μεγαλύτερο εμπόδιο που δεν μας αφήνει να πούμε την ιστορία, και κυρίως να την πούμε ειλικρινά: το γεγονός πως αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς δεν υπάρχουν ιστορίες - υπάρχει μόνο χρόνος.
Χρίστος Κυθρεώτης, "Εκεί που Ζούμε", Πατάκης 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου