Είχα τη δυσάρεστη αίσθηση ότι είχα ξαναζήσει την ίδια ιστορία. Παρ' όλα αυτά, πρώτη φορά μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ύστερα, θυμήθηκα. Οι λευκές νύχτες. Το είχα λατρέψει αυτό το βιβλίο. Ο άτολμος αισθηματίας που γνωρίζει μιαν άγνωστη στο κατώφλι της απελπισίας, ζει σ' έναν δικό του κόσμο ψευδαισθήσεων, περιπλανιέται στην έρημη Αγία Πετρούπολη παραδομένος στις ονειροφαντασίες του, για να τον συντρίψει τελικά η αδυσώπητη πραγματικότητα. Η διαφορά ανάμεσά μας ήταν η σιγουριά που ένιωθα. Εγώ δεν ήμουν ονειροπόλος. Περίμενα. Χιλιάδες άνθρωποι περνούσαν κάθε απόγευμα απ' την περιοχή του Κήπου του Λουξεμβούργου. Έβαζα στόχους που ήξερα πως ήταν ανέφικτοι: η ενδέκατη που θα ξεμύτιζε απ' την οδό Μεσιέ-λε-Πρενς, η όγδοη που θα έβγαινε από το μετρό, η δέκατη τρίτη που θα κατέβει απ' τη γραμμή 38 του λεωφορείου: αυτή θα είναι. Ανόητες προκλήσεις. Μπορεί να άλλαζε δρόμο, στα είκοσι μέτρα από μένα, ή να ζούσε σε άλλη χώρα. Δυο-τρεις φορές νόμισα ότι την είδα. Τη σιλουέτα της, τα μαλλιά της. Θα της αναγνώριζα, άραγε, αν είχε αλλάξει χτένισμα; Δεν καλοθυμόμουν το σχήμα του προσώπου της. Κι αν η ανάμνησή της ξεθώριαζε σιγά σιγά; Κι αν έσβηνε; Υπήρχαν φορές που αναρωτιόμουν αν ήταν όνειρο, αν πράγματι την είχα συναντήσει ή ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου, αν με περιέπαιζε ο ήρωας των Λευκών Νυχτών. Σαν να 'ψαχνα ψύλλο στ' άχυρα. Αποφάσισα να βάλω στον εαυτό μου μια τελευταία πρόκληση: "Αν δεν εμφανιστεί σε πέντε λεπτά, θα φύγω".
Jean-Michel Guenassia, "Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων", Πόλις 2011 (μετάφραση Φωτεινή Βλαχοπούλου)
