εις εαυτόν

Η αλήθεια είναι πως έχασα πρώτα το δάσος και ύστερα το δέντρο, αλλά δεν έχει σημασία η σειρά. Με το που ανοίγω τα μάτια, βλέπω στην απέναντι ταράτσα έναν ελεύθερο σκοπευτή. Οπλίζω κι εγώ και μπαίνω στο παιχνίδι. Μετά βλέπω αίματα. Σατανάδες και αίματα. Κάποια στιγμή, βρίσκω τον πύργο. Από το πιο ψηλό σημείο κάποιος με σημαδεύει. Κλείνω τα μάτια αμέσως, πολύ σφιχτά. Ξέρω πως, αν τα ξανανοίξω, θα επιστρέψουν οι εφιάλτες.

Γιώτα Τεμπρίδου, "Διαδοχικές Ασυνέχειες", Ακυβέρνητες Πολιτείες 2018

-αλλά σε δέκα λεπτά ξαναφάνηκε-

η ποίηση

Η ποίηση δεν έρχεται από πουθενά.
Είτε το θέλεις, είτε όχι υπάρχει
χωρίς όμως και να 'σαι σίγουρος για την παρουσία της.
Ίσως μοιάζει με κομμένο χέρι. Σύριζα.
Ή ίσως ακόμα καλλίτερα, με την αφή,
με την αφή των πολλών κορμιών
εκεί στις αποθήκες στο λιμάνι του Μανχάταν:
τίποτα δε μένει μετά την εκσπερμάτωση
κι όμως δεν είσαι πια ο ίδιος,
έχεις αλλάξει, παραμορφωθεί.
Η ποίηση μοιάζει με το έρεβος του Μάινσαφτ,
σβησμένος χρόνος, πρόσωπα κι ανάσες.
Η ποίηση έρχεται καταπάνω μου
τα πλοκάμια της με τραβάνε προς τα κάτω
βυθίζομαι,
βυθίζομαι.

Ανδρέας Αγγελάκης, "Τα Ποιήματα του Δολοφόνου μου", Νεφέλη 1986