Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

φυστίκια

Ή παραιτούμαστε, αφηνόμαστε να μας παρασύρει ο χείμαρρος και χάνουμε τη γη κατω από τα πόδια μας ή αισθανόμαστε ότι ήρθε η στιγμή να αντιδράσουμε, να περάσουμε απ' την αμέριμνη σπατάλη στη ζηλότυπη διαφύλαξη.
Ο μεγαλύτερος σύγχρονος Κινέζος ποιητής, ο Πα Κιν, παρασημοφορήθηκε στα 85 του χρόνια απ' τον Φρανσουά Μιτεράν και προσκλήθηκε να έρθει στη Γαλλία. "Για να κάνω τι; Για να συναντήσω ποιον; Για ν' ανακαλύψω τι το ενδιαφέρον εκεί; Καταλαβαίνετε -πρόσθεσε λες και ζητούσε συγγνώμη γι' αυτές τις ερωτήσεις- έχω την εντύπωση πως μου απόμειναν μονάχα επτά δολάρια. Και δεν θέλω να αγοράσω φυστίκια."

Jean-Louis Servan Schreiber, "H Τέχνη του Χρόνου", Ροές 1986 (μετάφραση Λουίζα Μητσάκου)

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2017

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

αυτό δεν είναι πορνογραφία

18 Ιουνίου 72. Δεν έχω ξυπνήσει καλά-καλά, και στο κεφάλι μου: Έρωτας σα φάρμακο ενάντια στο θάνατο, έρωτας σαν εξέγερση ενάντια τον παντοδύναμο πατέρα, στον Τσβέρεντς και τον Ζ. Μπορούμε ο Ζ κι εγώ να κάνουμε την εξέγερση μαζί ενάντια και στα δυο; Τα θέλω όλα: Έρωτα, πνεύμα, σύμμαχος ενάντια στο θάνατο, σύμμαχος στον κίνδυνο, ενάντια στον αντισηπτικό θάνατο, ενάντια στο θάνατο, ενάντια στο θάνατο της οικογένειας, ενάντια στο θάνατο από συρρίκνωση, ενάντια στο θάνατο από γηρατειά... Ένα βιβλίο είναι πάντα μια κραυγή βοήθειας... Και πρέπει ν' απαντήσεις... Κι εγώ παίρνω την κραυγή στα σοβαρά, η κραυγή δεν πρέπει νάναι συλλαβιστή. Να νιώθεις από το βιβλίο το πρόσωπο του συγγραφέα. Αυτό δεν είναι πορνογραφία. Δεν ξέρω τι είναι πορνογραφία. Απορώ που χρησιμοποιώ τη λέξη "πήδημα" τόσο εύκολα. Τι να κάνω όμως για να μη θεωρούμαι σεμνότυφη. Μου μένει η ανάγκη να βρω τις δικές μου λέξεις, ωραιότερες, αγριότερες, προσφιλέστερες, εντονότερες. "Η σπουδαιότητα ενός αντικειμένου φαίνεται πάντα από τη γλωσσική του διαφοροποίηση: υπάρχουν φυλές στην έρημο που χρησιμοποιούν σαράντα περίπου λέξεις για το σκούρο, το χρώμα πούχει το περιβάλλον τους και οι καμήλες τους. Οι Γιαπωνέζοι έχουν πολλές εκφράσεις για τον καταράχτη: καταράχτης σε μορφή ρόμβου, καταράχτης σαν ύφασμα, καταράχτης σαν κλωστή..." Ζηλεύω τις φυλές της ερήμου.

Karin Struck, "Ταξική Αγάπη", Επίκουρος 1976 (μετάφραση Γιώργος Βαμβαλής)

Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2017

σε απόχρωση μπουρινιασμένου σύννεφου

Δυο μόνο σκέψεις κυριαρχούν στο μυαλό του διερχόμενου επισκέπτη: "Πού θα βρω να πιω κάτι;" και "Πώς βρέθηκα εδώ χάμω;". Και όμως, καθώς γράφω τώρα, θυμάμαι τον άνεμο της ερήμου να αναρριπίζει τα πράσινα νερά, το σκληρό μπλε χρώμα του ουρανού, πελώριες γυναίκες να κυλούν εδώ και εκεί στην πόλη φορώντας τα βαμβακερά γαλάζια ίντιγκο μπουμπού τους, τα ομοιόμορφα σκούρα μπλε παντζούρια των σπιτιών στους απαράλλαχτους χωματένιους γκρίζους τοίχους, τους πορτοκαλιούς πτιλονορρύγχους που υφαίνουν τις καλαθωτές φωλιές τους με πουπουλένια φυλλώματα ακακίας, τους κατάμαυρους γυαλιστερούς κηπουρούς που αδειάζουν με αγάπη νερό από πέτσινα φλασκιά σε σειρές από πρασινομπλέ κρεμμύδια, τους λυγερούς αριστοκρατικούς Τουαρέγκ με την υπερφυσική εμφάνιση, με τις χρωματιστές πέτσινες ασπίδες και τις αστραφτερές τους λόγχες, τα πρόσωπά τους τυλιγμένα σε πανιά χρώματος ίντιγκο, τα οποία βάφουν το δέρμα τους σε απόχρωση μπουρινιασμένου σύννεφου. Μου έρχονται ακόμα στο νου άγριοι Μαυριτανοί με μπούκλες σαν δαχτυλίδια, γυμνόστηθα κορίτσια της παλιάς κάστας δούλων Μπέλα που κοπανούν ρυθμικά τα γουδιά τους τραγουδώντας μονότονους σκοπούς και μνημειώδεις κυράδες Σονγκάι με πελώρια σκουλαρίκια σε σχήμα καλαθιού, σαν εκείνα που φορούσε η βασίλισσα της Ουρ εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια.

Bruce Chatwin, "Ανατομία του Αεικίνητου", Χατζηνικολή 1999 (μετάφραση Τάκης Κιρκής)